Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς. Η αγάπη όμως ξενυχτά ακόμα. Θυμάμαι μια ιστορία σαν και σήμερα. Βγαλμένη από τα πιο καλά μου χρόνια. Που όλα ήταν κυρίως και κυρίαρχα συναίσθημα και αγάπη για την μουσική και το συγκρότημα.
Ήμουν στον μύλο, έπαιζαν οι Πυξ λαξ που κυνηγούσα από πίσω παθιασμένα όλα τα χρόνια, ήρθαν τα encore, έπαιξε ο Φίλιππος το τραγούδι στην πιο αρχέγονη του μορφή, στην μορφή που γεννήθηκε μάλλον, δεν το πρόσεξαν πολλοί, ίσως ελάχιστοι - αυτούς καλώ να θυμηθούν και να γράψουν κάτι απ' τα παλιά μας εδώ σήμερα - όπως αποδείχθηκε δεν το θυμόταν ούτε και ο ίδιος από τα πολλά ποτά. Και η απόδειξη: Στο Νεστόριο, το καλοκαίρι, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, Αύγουστος ήταν μάλλον, τον βρήκα σε μια γωνιά να στέκεται κουρασμένος και να ξαποσταίνει και βρήκα το θάρρος και τον ρώτησα αν θα βάλει την "Καλή μου αγάπη, εσύ υγρή και βελουδένια", στον νέο δίσκο ... Μα τον είδα να απομένει έκπληκτος:
- "Που το ξέρεις εσύ αυτό";
- "Στο μύλο το έπαιζες, δεν θυμάσαι;..." του είπα.
- "Θα το ακούσεις σε μια πιο διαφορετική εκτέλεση από τότε", μου είπε και χαμογέλασε ο καλός μου φίλος.
Πράγματι. Το "Καλή μου αγάπη εσύ, υγρή και βελουδένια, δεν είναι εύκολο να είμαι απλώς χωρίς εσένα.." δεν το άκουσα ποτέ ξανά, όπως εκείνη την γλυκιά και μεθυσμένη βραδιά.
Όμως το αγάπησα, τόσο πολύ, όπως αγάπησα τον Φίλιππο και τις μουσικές του.
"Θέλω κοντά σου να γυρίσω, μια νύχτα και ζεστή βροχή`
Στο βλέμμα σου να με βαφτίσεις και όσα ξεχνώ να μου θυμίσεις.
Καλή μου αγάπη, εσύ, υγρή ζεστή και βελουδένια, μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς,
χωρίς εσένα..."
Αφιερωμένο στον Φίλιππο, από έναν ασήμαντο θαυμαστή του που κάποτε του μίλησε γεμάτος ντροπή και συστολή αλλά με περίσσεια αγάπης που δεν μπορούσε να του εκφράσει, γιατί απλά δεν ήξερε τον τρόπο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου