Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Οι πιο καλές μας οι στιγμές...




" ...Ξανάρθαν τα σύννεφα, μεγάλα σαν κύματα..."

 

 


 

 

 

 

 

 

Χαμηλώνεις το βλέμμα για να δεις καλύτερα. Οι μικρές ξύλινες γέφυρες επικοινωνίας, μόλις που ανατινάχθηκαν από τους πυροδοτικούς μηχανισμούς που έβαλε ο εγωισμός.

"Το ανίκανο του να αλλάξεις".

"Το εύκολο του να κατηγορείς".

Η μοιραία κούραση που φέρνει η καθημερινή μιζέρια της πόλης και της άθλιας κρίσης.

 

 

'' ...τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 


  Χαμηλώνεις και τα μάτια της ψυχής να ξανακοιτάξεις κατάματα το πρόβλημα. Οι χαρούμενες στιγμές, οι γλυκομνήμες των λαγκαδιών και των βουνών, οι ρημάδες οι αλμυροθύμησες των νερών και το παραμύθι που ζήσαμε. Άραγε πόσο πολύτιμες ήταν οι μέρες της λιακάδας και της καλοκαιριάς; Θα το νιώσεις έξαφνα. Όταν με την ψυχή και την αίσθηση που φέρει η καρδιά σου, σαν την ψυχή από τις ολόδροσες φτέρες, θα αισθανθείς από ψηλά σαν κύματα να έρχονται. Τα σύννεφα της χαμένης αίγλης, μεγάλα και απειλητικά..


"...Τα όνειρα χάθηκαν, τα μάτια σαν έκλεισαν..."

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 Θα συσκεφθείς και θα αναρωτηθείς. "Τι αξίζει πιο πολύ στη ζωή αυτή τελικά"; Τα όνειρα που ζουν ακόμα, θα καταλήξεις με σιγουριά. Μέσα από τα στενά δρομάκια περνάει ακόμη το ακοίμητο φως που σε κρατά μακριά από το σκοτάδι. Μη χάσεις την ψυχή σου, το γλυκό της κλάμα, το γλυκό της γέλιο. Κλείσε τα μάτια και μην κοιμηθείς, μην πεθάνεις ακόμα. Ζήσε με πάθος, παθιάσου με την ζωή.


" ...το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν..." 

 

 


 Θα αναρωτηθείς γιατί δεν φοράς τα καλά σου τα ρούχα. Θα μου πεις πως δεν έχεις έτσι κι αλλιώς, πάνε χρόνια που έχεις να αγοράσεις κάτι πια. Θα θυμηθείς πως και μεταφορικά μιλώντας, δεν φοράς πια ούτε ένα χαμόγελο γιορτινό. Να δεις την άλλη όχθη που λέγεται μέλλον με ανυπόμονη χαρά και παιδική λάμψη. Μόνο λάμψεις λαθών...

 

 

"Μας έλλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγε σαν άστρο που κάηκε..."

 

 

 

 

 

 

 

Θα νοσταλγήσεις σφόδρα την παλιά μας ζωή. θα κλάψεις για αυτό που γίναμε. Πως κατέρευσε και πως άλλαξε η εικόνα μας. Τα αποκαλυπτήρια δεν αρέσουν σε κανέναν, θα πεις.Θα θυμηθείς τις παλιές μας ηθικές αξίες, που αλοίμονο δεν μνημονεύει πια το σκληρό περίβλημα του νέου σου ευατού. Θα θυμηθείς μια φράση του Francoine Sagan: "Η ικανότητα να γελούν δυο άνθρωποι μαζί είναι η ουσία της αγάπης." Θα κλάψεις για όλα όσα σπουδαία έζησες και σου λείπουν πολύ πια...


"...και συ να λες πως δεν πειραζει θα ξανάρθουν, οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν`

και συ να λες πως θα ξανάρθουν..." 

 










Θα σου τραγουδήσω μια νύχτα,
που τ' αστέρια θα σβήνουν λυτρωτικά`
και θα πέφτουν επάνω στον παλιό σου ιππότη`
τους χαμένους τίτλους θα χρίσουν ξανά,
και στιγμές θα φέρουν σαν την πρώτη φορά...

θα σου τραγουδήσω μια νύχτα πως θα ξαναρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν.

Ξανά. 

























Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα
τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν
Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα βρεθούμε
στις πιο καλές μας τις στιγμές θ' ανταμωθούμε
Μας έλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε
Και συ να λες "δεν είν' αργά για να ξεβάψει
η καταχνιά που τ' άσπρο δέρμα σου έχει βάψει"

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ρομαντικός παλιάτσος που είχε το "παράλογο" όνειρο να ζήσει ελεύθερα...

Ο παλιάτσος θέλει να ξεκουραστεί. Θέλει να κοιμηθεί. Να ξυπνήσει πάλι γρήγορα θέλει, ποιος χάνει την ώρα του στους μεγάλους ύπνους; Να πιάσει τα όνειρα του από τα μαλλιά θέλει, να προχωρήσει αρνούμενος την σημερινή μαύρη ζωή της πόλης, να πάρει τα βουνά θέλει, να αλλάξει συνήθειες θέλει,να βρει τη γαλήνη θέλει, να βρει την παλιοπαρέα θέλει, να τον καταλάβει θέλει ίσως η μοναδική του "συνένοχη" προς το παρόν, η γυναίκα του. Και οι παλαιότεροι των φίλων του στην Ανάληψη. Ο Λάρρυ, ο Χοντρούλης ο Gpap και οι άλλοι.

- "Μα τι σκατά θέλεις, ξέρεις"; του είπε και τον αποστόμωσε η Reina...

"ΘΈΛΩ ΖΩΉ ΝΑ ΑΛΛΆΞΩ"... ούρλιαξε με την φωνή της ψυχής και όχι με την υποτονική φωνή του στόματος του...

Θέλω να αλλάξω ζωή, βοήθα με. Είσαι εσύ ο μόνος άνθρωπος μου που το μπορεί. Να βοηθήσει. Να το νιώσει βαθιά μέσα του και να το πιστέψει δυνατά όσο εγώ. Και να το κάνει αλήθεια. Οι πιο καλές στιγμές μας περιμένουν ξανά. Οι γνώριμες, οι οικίες που ζήσαμε. Η ποϊντσιάνα που άνθισε και σου την έμαθα απλά γιατί την ήξερα. Τα τραγούδια του Θανάση που ήξερες και μου έμαθες . Μη με απογοητεύεις πια. Μη μου λες πως δεν το μπορώ. Ξέρω πως μπορώ πολλά. Το πρώτο το γέλιο σου δεν το ξεχνώ. Μου έμαθε πολλά.Να είμαι αισιόδοξος και να προσπαθώ να κατακτώ το άπιαστο. Ξέρεις ή δεν ξέρεις τελικώς; Για μένα εσύ ήσουν κάτι το άπιαστο απο πάντα και απο την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα χάριν της φίλης μας της Δ.. Κι όμως τελικώς το παραμύθι μας άνθισε. Όπως ανθίζουν τα αληθινώς όμορφα λουλούδια. Βοήθησε τον παλιάτσο, μόνο εσύ μπορείς. Μόνο εσύ ξέρεις πόσο πληγωμένη είναι η καρδιά του. Μόνο εσύ μπορείς να την γιατρέψεις πέρα από την χώρα των εγωϊσμών.
 Δεν θα σε προδώσω ποτέ και το ξέρεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη σου. Πατρίδα και τόπος γενετήσιος. Όλα δικά μας. Όλα εδώ. Ας ξεκινήσουμε ξανά. Όπου θες. Μακριά από δω. Μια νέα αρχή ζωής. Κυρίως για τα παιδιά μας.  


 

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Το παλιό ξενοδοχείο...




Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου κάποιος μπαίνει
και ξαπλώνει με τα ρούχα του Σαββάτου και πεθαίνει
είναι Αύγουστος οι μέρες σαν αμέριμνα σκυλιά γυρνούν στο δάσος
και στα δώματα οι εραστές αποκοιμιούνται νικημένοι από το πάθος
αγκαλιά...

Στο παλιό ξενοδοχείο τρέχει πίσω το ρολόι
και οι ένοχοι ξυπνούν στο όνειρό τους πάλι αθώοι
και ανάλαφροι περνούν μέσα από τους βρώμικους καθρέφτες
με τα άσπρα τους κοστούμια και τις βραδινές τους τουαλέτες
τι ομορφιά...

Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου τα μπαλκόνια
είναι πάντα ανθισμένα και μια ορχήστρα παίζει αιώνια
και τα έπιπλα χορεύουν βαλς μέσα στα έρημα δωμάτια
και οι βρύσες τρέχουν γέλια και οι τοίχοι στάζουν δάκρυα
ποταμούς...

Στο παλιό ξενοδοχείο άκου ρίχνουνε το ζάρι
λένε αν είσαι τυχερός μπορεί κι εσύ να πάρεις χάρη
στο κατώφλι ενώ ο γέρος θυρωρός όρθιος κοιμάται
μες στο δρόμο ένα παιδί το σκάει τη νύχτα δεν φοβάται
τώρα πια...

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Φύλλο ψυχής και φτέρη...


 Θα δοκιμάσω μαζι σου με άλλους όρους. Θα επαναδιαπραγματευτώ ωσάν πολιτικός ψεύτης με ξύλινη γλώσσα και ανακρίβειες. Δεν θα το ήθελα ποτέ βεβαίως αυτό. Να πιεστώ και να πω "ψέματα" στον μόνο άνθρωπο που έμαθα να στάζω αλήθειες απο καρδιάς. Τα καλά και τα άσχημα. Μα πάντα αλήθειες. 

 Θα μάθω λοιπόν να μη σου ζητώ πια τίποτα. Κι ας χρειάζομαι τόσα. Τίποτα που δεν μπορείς, τίποτα που δεν θέλεις να δώσεις. Θα δίνω μονάχα αφειδώς και θα υπονομεύω το φιλότιμο σου. Για την ακρίβεια θα το τσακίσω. Θα σου στήσω τις πιο σύγχρονες παγίδες εκροής φιλότιμου που κυκλοφορούν στην πιάτσα και θα μαθητεύσω άριστα την στωϊκότητα και την προσμονή. 

 Να περιμένω να μου δώσεις πιο πολλά απο απο αυτά που χρειάζομαι. Θα σε εκδικηθώ. Για την εως τώρα αδιαφορία σου να με καταλάβεις. Για την εως τώρα αρνητικότητα σου να με νιώσεις. Ζητώ επιτακτικά αυτά τα λίγα που χρειάζομαι απαραιτήτως για να υπάρξω. Αλλιώς δεν υφίσταμαι. Δεν κείμαι. Δεν μπορώ να γελώ. Και αν εσύ δεν μπορείς τώρα που σου λέω την αλήθεια, δεν θα μπορέσεις ποτέ. Θα είμαι συνεχώς πίσω και μακριά σου. Ώσπου το μαυρό απροκάλυπτα κίβδηλο χιόνι, θα πέσει μια για πάντα.

  Θα δοκιμάσω λοιπόν μαζί σου, με άλλους όρους. Θα σου πω για πρώτη μου φορά πως τίποτα δεν χρειάζομαι πια απο σένα. Πως τίποτα δεν υπάρχει που μπορείς να μου χαρίσεις. Ποιά αγάπη, ποιόν έρωτα; Θα χτυπήσω στο φιλότιμο σου που ξέρω πως είναι η κρυφή σου χάρη. Επιτέλους θα σε εκδικηθώ και θα πάρω μια για πάντα ότι απο πάντα μου άξιζε να έχω. Όλη την καρδιά σου και όχι κάποια απο τα πολλά κατακερματισμένα κομμάτια της....

Απόσπασμα απο το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Οι φτέρες και οι ψυχές"

Ουρανίσκος Σωτηράκης





Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Παλαιστίνιες...



Νεράιδες που έπλεκαν υφαντά εψές το βράδυ μόνες
ήταν οι ίδιες που με καταράστηκαν στης πάχνης
με άγγιγμα σύγκρυο να με πιάνει
οι μούσες που ανταμώσαμε εψές μετά το δείλι
ήταν οι ίδιες που αρτηρά προσφέραν μουσικότης
στα βήματα ενός μικρού θεού εραστή της νιότης

Οι Νηρηίδες πέσανε απ τις νεφέλες κάτω

εκεί που οι άραβες χορό είχαν στήσει μέρες
και σφαίρες εμοιράζανε σε κόρες πονεμένες
από την θλίψη γιατρειά, δίχως να έχουνε βρει
δροσοσταγόνες πέσανε κι σπάσανε με κρότο πάνω στο γέρο φοίνικα
σαν άσπρα άδεια κουφάρια που ήταν γεμάτα από κακό μίσος και περιφρόνια

Οι παλαιστίνιες μάνες στο Ισραήλ αντίκρυ

από όνειρα κρυστάλλινα χωρίς ντροπή φανήκαν,
να κλαιν να σπαράζουνε και να μοιρολογούνε
πως έτσι εγεννήθηκαν, δεν μάθαν να υπακούνε
οι εβραίες οι αμαρτωλές χρονιά κατατρεγμένες
απ της θρησκείας το σπαθί παραλογούν τσεκούρι
χύνουν με κάθε οργασμό την μητρική τους φλόγα
στα στήθη ζωγραφίζοντας μια θεϊκιά εικόνα
οι μαύρες του Μισισίπι με τα άσπρα άρρωστα δόντια,
με την μιζέρια αγκαλιά δίχως την λάσπη χώρια
χτίζουν περήφανους ναούς και στους θεούς φωνάζουν
πως αδικίες γίνονται, πως τα παιδιά πονάνε
πονάν για το χρώμα τους πονάν για τον θεό τους
που είναι μαύρος κι άραβας,που είναι θηλυκός

Νεράιδες μαύρες κι εβραίες, μούσες και Νηρηίδες

δροσοσταγόνες του ουρανού, άξιες παλαιστίνιες
πάρτε σαπούνι και σκοινί, κρεμάστε την τιμή σας
απαγχονίστηκε εψές ο μαύρος άγγελος σας
το μόνο που σας έμεινε είναι το άρωμα σας

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Στην Αμερική...

  Μετά απο πολύκαιρη απουσία στο blog, αφορμή η επιθυμία ενός καλού φίλου και ομοϊδεάτη, ένα σεμινάριο καθώς και ένα τραγούδι του Θανάση που αγαπώ και κουβαλώ μέσα μου δίχως προφανή λόγο .



" Μαζί με την Μαρίκα, τον Δούσια τον Κωστή..."

Πρόκειται για την διάσημη τραγουδίστρια Μαρίκα Παπαγκίκα που ηχογράφησε όπως και ο Δούσιας στην Αμερική πολλά Ρεμπετοσμυρνέικα τραγούδια.

Πρόκειται για τον Κώστα Δούσια ή Δούσα ή Γκούσα, ρεμπέτης που την δεκαετία του 30 συμμετείχε στις πρώτες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων τραγουδιών στην Αμερική ηχογραφώντας μεταξύ των ετών 1930-1937 18 παραδοσιακά κυρίως τραγούδια στην αμερικάνικη Columbia, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας ο ίδιος.

Το τραγούδι αναφέρεται στους Μαρίκα Παπαγκίκα,Τέτο Δημητριάδη(Κ.Κωστής),Κώστα Δούσια και στον αξεπέραστο κιθαρίστα (που υποκλίθηκε ακόμα και ο Σεγκόβια,ο πατριάρχης της κιθάρας...) Γιώργο Κατσαρό.

Όλοι τους μετανάστες στην Αμερική.

(Πηγή www.youtube.com)


Λίγα λόγια για την ιστορία του ρεμπέτικου στην Αμερική

  Το 1896 γίνεται στη Νέα Υόρκη η πρώτη ηχογράφηση(εταιρεία BERLINER) με ελληνικά λόγια, από τον Μιχάλη Αραχτιντζή. Την ίδια εποχή ηχογραφούνται τουλάχιστον άλλοι 3 δίσκοι με ελληνικά λόγια. Αν εξαιρέσουμε αυτή την ηχογράφηση καθώς και μερικές άλλες από την Ελληνική Βασιλική Ορχήστρα (Ν. Υόρκη 1907 και 1911), η δισκογραφία στις Η.Π.Α. αρχίζει το 1911. Τα τραγούδια που ηχογραφούνται καλύπτουν όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής. Οι αμερικάνικες εταιρείες δίσκων COLUMBIA και R.C.A. Victor καλύπτουν την περίοδο αυτή (1896-1942) σχεδόν όλο το ελληνικό ρεπερτόριο. Από το 1919, αρχίζει η εμφάνιση ελληνικών δισκογραφικών εταιρειών. Η πρώτη τέτοια εταιρεία είναι η PANHELLENION RECORD COMPANY που ιδρύεται τον Φεβρουάριο του 1919 από την κυρία Κούλα, τον Γιάννη Κυριακάτη κ.α. Το 1924 ιδρύεται η GREEK RECORD COMPANY από τον Γεώργιο Γκρέτσι και τους αδελφούς Στάμου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Χαρίλαος Κρητικός ιδρύει την PHAROS. Άλλες εταιρείες είναι: CONSTANINOPLE RECORD COMPANY, ACROPOLIS, ELECTROPHONE, OLYMPUS HELLAS RECORDS κ.α.

  Από τους καλλιτέχνες που ηχογράφησαν αναφέρουμε ενδεικτικά τους: Παύλος Αρμάνδος (1911), Γεώργιος Χέλμης (1911), Μάριος Λυμπερόπουλος(1912). Το 1916 εμφανίζεται στην δισκογραφία η κυρία Κούλα. Το 1918 η Μαρίκα Παπαγκίκα και ο Αχιλλέας Πούλος. Το 1919 ο Γιώργος Κατσαρός. Το 1920 η Αμαλία Βάκα και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Το 1921 ο Σωτήρης Στασινόπουλος. Πρέπει να επισημανθεί πως αρκετοί καλλιτέχνες δεν είχαν την ανάλογη παρουσία στην δισκογραφία, επειδή τότε ο καλλιτέχνης πληρωνόταν εφ΄ άπαξ και η αμοιβή ήταν μικρή. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι :Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Δούσας (Δούσιας), Γιαννάκης Ιωαννίδης, Σταύρος Καλούμενος, Μανώλης Καραπιπέρης, Ιωάννης Χαλικιάς κ.α.

 Στη διάρκεια του μεσοπολέμου ηχογραφούνται τραγούδια από Έλληνες μουσικούς που ταξιδεύουν στις Η.Π.Α. ευκαιριακά για κάποια περιοδεία. Το φαινόμενο αυτό θα λάβει τεράστιες διαστάσεις από το 1950.

  Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί από τους καλλιτέχνες της πρώτης γενιάς των Ελλήνων μεταναστών πεθαίνουν ή περνούν στο περιθώριο. Συνεχίζουν να υπάρχουν δισκογραφικά οι : Γιώργος Κατσαρός, Αγγελική Καραγιάννη, Χαρίλαος Πιπεράκης, Μαϊκ Πατρινός, Τέτος Δημητριάδης, Αμαλία Βάκα κ.α. Από τους παλιούς εμφανίζονται στην δισκογραφία, οι: Βιργινία Μαγκίδου, Μάρκος Μέλκον, Βικτωρία Χαζάν,Ι. Δεγαϊτας, Αξιώτης Κεχαγιάς κ.α.

  Από τις αρχές του 1950 αρχίζει με μεγάλη ένταση το ρεύμα των περιοδειών Ελλήνων τραγουδιστών, συνθετών και στιχουργών από την Ελλάδα. Αυτό το γεγονός αναζωογονεί την ελληνική δισκογραφία της Αμερικής. Πολλοί από αυτούς εγκαθίστανται μόνιμα στην Αμερική. Στην δισκογραφία αυτής της περιόδου εμφανίζονται και νεώτερα πρόσωπα, πιθανότατα γεννημένα από Έλληνες της Αμερικής: Ελένη Μπρατσέρη, Όλγα Καββαδία, Τ. Πηγόπουλος, Ιωάννα Μακρή, Θεόδωρος Καβουράκης, Αγγελική Παλλαγούδη, Νίκος Πουρπουράκης κ.α. Πρέπει να αναφερθεί πως την δισκογραφία αυτής της περιόδου την καλύπτουν μικρές εταιρείες που ιδρύουν συνήθως Έλληνες. Περίπου 20 τέτοιες εταιρείες έχουν εντοπιστεί. Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός πως στην δισκογραφία συνεχίζει να υπάρχει η μικρασιάτικη ορχήστρα.

  Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους δημιουργούς (συνθέτες και στιχουργούς) της διασποράς όπως: Δημοσθένης Ζάττας, Λουκιανός Καββαδίας, Ορφέας Καραβίας, Νίκος Ρουμπάνης, Κώστας Γκαδίνης, Γιώργος Κατσαρός κ.α. Στις Η.Π.Α. από το 1910 – 1940 ηχογραφήθηκαν περίπου 2000 δίσκοι με ρεμπέτικα τραγούδια.

Πηγή (24grammata.com)

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό που η αγάπη κάμει...


 Το ψιθυρίζω εδώ και μήνες, το γραντζουνάω τελευταία και το μόνο που ξέρω είναι πως με μαγεύει σε αυτή την απλή του μορφή-ηχογράφηση απο τον δημιουργό του. Και έτσι, καθώς φαίνεται που έλεγε και η ξεχασμένη αρχόντισσα γιαγιά μου, μου θυμίζει μαγικές στιγμές με τους παλιούς μου φίλους μουσικούς, τον Στράτο, τον Κώστα, που παίζαμε κιθάρες και αφήναμε ορθάνοιχτες τις καρδιές μας. Και ό,τι μπεί. Και ό,τι είναι να αιστανθεί ο καθένας. 
 Αλλά και στιγμές μοναξιάς και γέννησης νέων τραγουδιών με το mini disc να καταγράφει και την κονσόλα αργότερα που δεν μάθαμε καλά ποτέ. Δύσκολοι τοκετοί, όχι πάντα φυσιολογικοί. Άλλοτε κλάμα, άλλοτε κρυφά γέλια και χαρές, άλλοτε μόνο συγκίνηση και επαφή. Καλά χρόνια με αγάπη που χάθηκαν πια ανεπιστρεπτί...

Αυτό που η αγάπη κάμει, δεν το μπορεί καμία δύναμη στη γη, είναι πολύ δυνατό και πολύτιμο κι ας κρατάει συνήθως τόσο λίγο.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Όση σου απομένει αγάπη...


"...ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι - φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά...."







Σαν πεθάνω

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη,
ὅταν ἀντικρὺ θἀνοίγη μέσ᾿ στὴ γλάστρα μου δειλὰ
ἕνα ρόδο – μία ζωούλα. Καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ χείλη
καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα θλιβερὴ σὰν τὴν ζωή μου,
ποὺ ἡ δροσιά της, κόμποι δάκρι θὰ κυλάη πονετικὸ
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ μὲ ρόδα θὰ στολίζῃ τὴ γιορτή μου,
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ θὰ μοῦ εἶνε κρεβατάκι νεκρικό.

Ὅσα ἀγάπησα στὰ χρόνια τῆς ζωῆς μου θὰ σκορπίσουν
καὶ θἀφανιστοῦν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριοῦ.
Ὅσα μ᾿ ἀγαπῆσαν μόνο θἄρθουν νὰ μὲ χαιρετίσουν
καὶ χλωμὰ θὰ μὲ φιλοῦνε σὰν ἀχτίδες φεγγαριοῦ.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ στερνὴ πνοή μου θἄρθη νὰ στὸ πῆ καὶ τότε πιά,
ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι
- φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά.

Μαρία Πολυδούρη

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Να μη λυγίσουνε κι εμάς, αυτά τα χρόνια...

 

Τόσο για μας. 

Σαν να το έγραψα εγώ φέτος τον Γενάρη για να σου πω όλα όσα παράπονα και αισθήματα νιώθω. 
Κάποιες φορές τα τραγούδια φίλων άλλων είναι πιο δικά μας. Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι φίλος μου, με την έννοια του ομοϊδεάτη. Τον παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πως του αξίζουν ακόμα πιο πολλά, ασχέτως που είναι ταπεινός και δεν θα τα ήθελε. 

Να είναι καλά να γράφει πάντα τέτοια αληθινά και σπουδαιά τραγούδια.
Αφιερωμένο στη γυναίκα μου που τόσο αγαπώ κι ας είναι δύσκολα πια τα λόγια.
Δεν θα λυγίσουμε κι εμείς, αυτά τα δύσκολα χρόνια. 

Όταν ξυπνάς κάθε πρωί και δεν μιλάς
μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά, κλείνεις την πόρτα`
αναρωτιέμαι πόσα τώρα πια μας δένουν
αν τα καλύτερα μπροστά μας περιμένουν

Πόσα από μένα κρύβεις και κουβαλάς
πού έχεις πάει κι έχεις κλείσει όλα τα φώτα
είναι η συνήθεια που όλα μας τα παίρνει
σαν ποταμός και τους δυο μας παρασέρνει

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιόν νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια

Την πλάτη σου τη νύχτα όταν γυρνάς
κοιτάζω στο ταβάνι τα βράδια μας τα πρώτα
ποιός τον άλλον πρώτα άφησε να φύγει
γίναμε ο ένας για τον άλλον τόσο λίγοι

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιον νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια