" ...Ξανάρθαν τα σύννεφα, μεγάλα σαν κύματα..."
Χαμηλώνεις το βλέμμα για να δεις καλύτερα. Οι μικρές ξύλινες γέφυρες επικοινωνίας, μόλις που ανατινάχθηκαν από τους πυροδοτικούς μηχανισμούς που έβαλε ο εγωισμός.
"Το ανίκανο του να αλλάξεις".
"Το εύκολο του να κατηγορείς".
Η μοιραία κούραση που φέρνει η καθημερινή μιζέρια της πόλης και της άθλιας κρίσης.
'' ...τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε..."
Χαμηλώνεις και τα μάτια της ψυχής να ξανακοιτάξεις κατάματα το πρόβλημα. Οι χαρούμενες στιγμές, οι γλυκομνήμες των λαγκαδιών και των βουνών, οι ρημάδες οι αλμυροθύμησες των νερών και το παραμύθι που ζήσαμε. Άραγε πόσο πολύτιμες ήταν οι μέρες της λιακάδας και της καλοκαιριάς; Θα το νιώσεις έξαφνα. Όταν με την ψυχή και την αίσθηση που φέρει η καρδιά σου, σαν την ψυχή από τις ολόδροσες φτέρες, θα αισθανθείς από ψηλά σαν κύματα να έρχονται. Τα σύννεφα της χαμένης αίγλης, μεγάλα και απειλητικά..
"...Τα όνειρα χάθηκαν, τα μάτια σαν έκλεισαν..."
Θα συσκεφθείς και θα αναρωτηθείς. "Τι αξίζει πιο πολύ στη ζωή αυτή τελικά"; Τα όνειρα που ζουν ακόμα, θα καταλήξεις με σιγουριά. Μέσα από τα στενά δρομάκια περνάει ακόμη το ακοίμητο φως που σε κρατά μακριά από το σκοτάδι. Μη χάσεις την ψυχή σου, το γλυκό της κλάμα, το γλυκό της γέλιο. Κλείσε τα μάτια και μην κοιμηθείς, μην πεθάνεις ακόμα. Ζήσε με πάθος, παθιάσου με την ζωή.
" ...το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν..."
Θα αναρωτηθείς γιατί δεν φοράς τα καλά σου τα ρούχα. Θα μου πεις πως δεν έχεις έτσι κι αλλιώς, πάνε χρόνια που έχεις να αγοράσεις κάτι πια. Θα θυμηθείς πως και μεταφορικά μιλώντας, δεν φοράς πια ούτε ένα χαμόγελο γιορτινό. Να δεις την άλλη όχθη που λέγεται μέλλον με ανυπόμονη χαρά και παιδική λάμψη. Μόνο λάμψεις λαθών...
"Μας έλλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγε σαν άστρο που κάηκε..."
Θα νοσταλγήσεις σφόδρα την παλιά μας ζωή. θα κλάψεις για αυτό που γίναμε. Πως κατέρευσε και πως άλλαξε η εικόνα μας. Τα αποκαλυπτήρια δεν αρέσουν σε κανέναν, θα πεις.Θα θυμηθείς τις παλιές μας ηθικές αξίες, που αλοίμονο δεν μνημονεύει πια το σκληρό περίβλημα του νέου σου ευατού. Θα θυμηθείς μια φράση του Francoine Sagan: "Η ικανότητα να γελούν δυο άνθρωποι μαζί είναι η ουσία της αγάπης." Θα κλάψεις για όλα όσα σπουδαία έζησες και σου λείπουν πολύ πια...
"...και συ να λες πως δεν πειραζει θα ξανάρθουν, οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν`
και συ να λες πως θα ξανάρθουν..."
Θα σου τραγουδήσω μια νύχτα,
που τ' αστέρια θα σβήνουν λυτρωτικά`
και θα πέφτουν επάνω στον παλιό σου ιππότη`
τους χαμένους τίτλους θα χρίσουν ξανά,
και στιγμές θα φέρουν σαν την πρώτη φορά...
θα σου τραγουδήσω μια νύχτα πως θα ξαναρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν.
Ξανά.
Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα
τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν
Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα βρεθούμε
στις πιο καλές μας τις στιγμές θ' ανταμωθούμε
Μας έλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε
Και συ να λες "δεν είν' αργά για να ξεβάψει
η καταχνιά που τ' άσπρο δέρμα σου έχει βάψει"
