Τόσο για μας.
Σαν να το έγραψα εγώ φέτος τον Γενάρη για να σου πω όλα όσα παράπονα και αισθήματα νιώθω.
Κάποιες φορές τα τραγούδια φίλων άλλων είναι πιο δικά μας. Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι φίλος μου, με την έννοια του ομοϊδεάτη. Τον παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πως του αξίζουν ακόμα πιο πολλά, ασχέτως που είναι ταπεινός και δεν θα τα ήθελε.
Να είναι καλά να γράφει πάντα τέτοια αληθινά και σπουδαιά τραγούδια.
Αφιερωμένο στη γυναίκα μου που τόσο αγαπώ κι ας είναι δύσκολα πια τα λόγια.
Δεν θα λυγίσουμε κι εμείς, αυτά τα δύσκολα χρόνια.
Όταν ξυπνάς κάθε πρωί και δεν μιλάς
μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά, κλείνεις την πόρτα`
αναρωτιέμαι πόσα τώρα πια μας δένουν
αν τα καλύτερα μπροστά μας περιμένουν
μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά, κλείνεις την πόρτα`
αναρωτιέμαι πόσα τώρα πια μας δένουν
αν τα καλύτερα μπροστά μας περιμένουν
Πόσα από μένα κρύβεις και κουβαλάς
πού έχεις πάει κι έχεις κλείσει όλα τα φώτα
είναι η συνήθεια που όλα μας τα παίρνει
σαν ποταμός και τους δυο μας παρασέρνει
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιόν νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
Την πλάτη σου τη νύχτα όταν γυρνάς
κοιτάζω στο ταβάνι τα βράδια μας τα πρώτα
ποιός τον άλλον πρώτα άφησε να φύγει
γίναμε ο ένας για τον άλλον τόσο λίγοι
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιον νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
