" - Ποιόν αγαπώ; Πώς αγαπώ; Γιατί αγαπώ; Δύσκολα θα σου μιλήσω αγαπημένε μου φίλε. Αγαπημένε μου αναγνώστη και συμπαραστάτη στην ανάρτηση, φίλε. Γιατί κάθε ανάρτηση καλέ μου αναγνώστη να ξέρεις, κρύβει πίσω της ένα τιτάνα συμπαραστάτη που την γέννησε και την συγκρατεί στους ώμους της, μέχρι να δυναμώσουν τα δικά της πόδια, αν ποτέ το καταφέρουν κι αυτά."
Δύσκολα θα σου μιλήσει... Βροχοποιέ. Σε νιώθει σαν τη μεγάλη ψυχή που τον συνταρράσει... Δεν θα σε πει φίλο του, γιατί την έννοια του φίλου την έχουνε πιάσει πολύ στο στόμα τους τελευταία όλοι, χωρίς να την εννοούνε με την σημασία την καθολική της. Και πρώτος αυτός φυσικά, γι' αυτό και σου το λέει έτσι σκληρά. Σε έχει "Βροχοποιό" στα μάτια του, όταν αναλογίζεται την βαριά έννοια της φιλίας σαν μια έννοια σπουδαία και διαχρονική, σε έχει σαν αδερφό του και αποκούμπι στα δύσκολα. Δεν σε ρώτησε βέβαια ποτέ τον καημένο. Ξέρει όμως απο το γαμημένο αλάνθανστο ένστικτο του, πως πάντα θα είσαι εκεί, ότι μαλακία κι αν κάνει ή αν πει. Γιατί τον πονάς τον Ουρανίσκο. Όπως μόνο τα αδέρφια πονούν...
Και αν πέφτουν τα ζουμιά του ρομαντικοπειραγμένου ποιητή πάλι, είναι γιατί ξέρει την αλήθεια σου γλυκέ μου Βροχοποιέ. Έχεις περάσει δύσκολα και συ και σε θαυμάζει για όλα. Πάνω απ' όλα για την αισιοδοξία και την δικαιοσύνη σου. Πάνω απ' όλα για την αγάπη σου, που βάζει το χέρι του στην φωτιά, είναι η παρακαταθήκη της αγνής αγάπης της χαμένης μητέρας σου. Ξέρει απο αυτά. Τρεις αναληψιώτες φίλοι του έχασαν την καλή τους μητέρα, όπως εσύ, πριν πολλά χρόνια. Κάτι ξέρει απο τον γαμημένο αυτό πόνο ο ανόητος, έστω κι αν υπήρξε μόνο πόνος των κολλητών του.. και κάτι ξέρει σίγουρα απο την φιλία που "εκεί μέσα", μαγαρίζεται σίγουρα απο τις συγκυρίες...
Και μακάρι να σε γνώριζε καλύτερα και απο πιο παλιά. Ώρες ώρες στεναχωριέται τόσο πολύ που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει την παρέα σου. Ξέρεις εσύ. Παρέα στο γήπεδο, στο άρωμα ενός ντέρμπι, παρέα στα γηπεδάκια 5χ5 κάθε τρίτη, παρέα για ένα ποτό σε κάποιο μπαράκι, παρέα σε οποιοδήποτε ταξίδι εικόνων στο εξωτερικό....Το νιώθει, το Νιώθει, πως βαθιά μέσα σας κυλά η ίδια τρέλα, η ίδια αγάπη για τη ζωή, άσχετα που αυτός είναι πολύ πιο φοβισμένος για να την εκφράσει μέσα στο εχθρικό κατά κείνον περιβάλλον της εργασίας σας...
Και θα σου πει και κάτι άλλο ψυχάρα. Πριν χρόνια με ένα παλιό του φίλο, ξεκινήσε να φτιάχνει ποιήματα, σε ένα απο 'κεινα τα μαθητικά μπλε τετράδια. Τα ανταλλάσανε μόνο μεταξύ τους και διαβάζανε ο ένας τη γραφή του άλλου. Ήταν πράγματα όχι απλά παρόμοια , σχεδόν πανομοιότυπα που τους απασχολούσαν, μα ο καθένας ειχε το δικό του χρώμα για να βάψει τις ρομαντικές ή σκληρές σκέψεις του. Και όλα μέσα τους αποκτούσαν νόημα όταν ανταλλάσανε σκέψεις σαν φτέρες και ψυχή. Πέρασαν χρόνια έτσι και ο καθένας έβρισκε στον άλλο κάτι απο τον δικό του μοναδικό ευατό. Τα χρόνια πέρασαν αργά, οι εγωισμοί ανδρώθηκαν γρήγορα όμως, τα λάθη περρίσεψαν και απο τις δυο πλευρές και δίχως ποτέ να φανεί κάτι εξώφθαλμο, οι σχέσεις χαλάρωσαν, όπως χαλαρώνουν οι κοιλιακοί των τριαντάρηδων, με τα χρόνια. Και η απόσταση ήρθε να αποτελειώσει ότι έμεινε όρθιο...
Αλλά και πριν απο κάποια άλλα χρόνια, "μεθούσε" στην παρέα ενός άλλου φίλου του και έτσι απλά και μαζί, μεθούσαν με ποίηση και με μουσική. Δικιά τους μουσική και λόγια που σκαρώνανε σε μικρά κρύα δωμάτια στην Ανάληψη ή στο Μπραχάμι. Δικιά τους μουσική που ζέσταινε όμως πολύ τα αληθινά άπιαστα όνειρα που τους ανήκανε, όπως και οι αληθινές στιγμές συντροφικότητας στην γλυκιά θάλασσα και τον βυθό. Μουσικές και δημιουργίες που φέρνανε δάκρυα με την δύναμη τους, την δύναμη της στιγμής.
"Αλήθεια ψυχάρα μου, ξέρεις πόσο δυνατή είναι η μαγική στιγμή εκείνη, που ακούς την δικιά σου μουσική, να γίνεται πιο δικιά σου και ανεξήγητα πια, πιο δικιά του; Ενός καλού σου φίλου που την αγαπά πιο πολύ και απο σένα "που την γέννησες"; Και μοιραία πια την απογειώνει με τα σόλα στην ηλεκτρική κιθάρα του με ταγό την μελωδία που φύσηξε στην φτέρη - ψυχή του; Ξέρεις; Ασύλληπτη στιγμή, ανατριχίλα σύγκορμη, ομορφιά που δεν χάνεται ποτέ, δάκρυ πολύτιμο. Έτσι νιώθεις το μοίρασμα. Και όσο το μοιράζεσαι, γίνεται πιο δικό σου."
Γιατί σε πρήζει με τα παλιά του; Γιατί νιώθει καλέ μου αναγνώστη, με σένα, μερικά συναισθήματα απο τα πολλά που υπήρξαν και χάθηκαν εκείνα τα άγουρα χρόνια που η ποίηση και η αγάπη ξεχείλιζε μέσα του, μέσα στους φίλους του. Πως στέρεψε μην το ρωτάς. Θα σου πει μόνο γιατί απόμεινε λίγη ακόμη, όταν ψάχνει βαθιά του. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα. ΆΝΘΡΩΠΟΙ γαμώτο... Με σύνεση και ψυχή. Με τρόπους. Με καλούς τρόπους. Με την γαμημένη ντομπροσύνη που λείπει πια απο τις μέρες μας. Αν εννοείς τι εννοεί, αγαπημένε του αναγνώστη...
Σε ευχαριστεί που τον νιώθεις. Σε ευχαριστεί που τον προστατεύεις με την αγάπη σου κι ας μην την αξίζει όσο θα ήθελε. Σε ευχαριστεί που διαφέρεις απο όλους εκει μέσα, ξέρεις τι εννοεί, το τρελοκομείο που σας έλαχε. Σε ευχαριστεί που τον κάνεις να νιώθει ότι ακόμα έχει μια αδερφή ψυχή απο τα παλιά που σκέφτεται όπως σκέφτονταν κι αυτός , αλλά και ακόμα σκέφτεται, ελπίζει, γαμώτο. Σίγουρα δεν είναι εκείνος που ήτανε και δεν έχει τις ίδιες αντοχές και σταθερές, μα η αγάπη μέσα του δεν έχει αλλάξει. Το παλεύει να μην αλλάξει. Και ας γίνεται επιλεκτικός πια. Ο πιο επιλεκτικός. Αυτός που ήταν ο πιο κοινωνικός. Αυτός που είχε έναν λόγο να ενώνεται με όλους ανεξαιρέτως, έγινε ο πιο επιλεκτικός και δύστροπος. Διάλέγει λίγους κατά την κρίση του να συναναστρέφεται. Γιατί; Ποιον αγαπά; Γιατί αγαπά; Πώς αγαπά; Πια...
Και πάλι γαμώτο θα πει, έτσι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα, όλα είναι μέσα σε όλα. Αυτό το ήξερε, αυτό το ξέρει...Και είναι και αυτός μέρος του. Θα κλειστεί στο καβούκι του και θα περιμένει...Ένα ρομαντικό και περίεργο σαλιγκάρι που περιμένει την βροχή για να βγει δειλά να χαρεί. Και θα ήθελε να δώσει την αγάπη του σε όσους νιώθουν την άνοιξη και τον χειμώνα σαν ένα, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο σαν ποίηση, την ζωή που σταλάζει το δάκρυ και το γέλιο σαν ανάσα αλλά και την δυσκολία και την μιζέρια, σαν σκηνές της ίδιας ταινίας. Σε όσους νιώθουν βασιλιάδες στην κορφή ενός βουνού, δίχως υπάρχοντα και τροφή, απλά με την συντροφιά ενός τετράποδου πιστού φίλου που σίγουρα δεν θα τους προδώσει ποτέ, ούτε στο θάνατο, ούτε στη ζωή...
Παρεπιμπτόντως...ερωτήσεις. Μου έρχονται ερωτήσεις σε τόσο ετερόκλητα πρόσωπα που "σφύζουν" απο ψυχική υγεία. Τμηματάρχες και υπεύθυνους του κώλου, άσχετες κλίκες και κολλητούς απο το πουθενά, συναδέλφους που τραβάν τα δικά τους ζόρια. Πείτε μου κάτι. Νιώσατε ποτέ την δύναμη της βροχής; Της βροχής των φίλων που ενώσαν τις φτέρες-ψυχές τους; Της βροχής των βουνών; Της βροχής των ματιών;
"Δεν θα αλλάξει τίποτα καλέ μου αναγνώστη, όσο θα φέρνεις την βροχή. Των αισθημάτων, του άφθονου γέλιου, του γλυκού συννεφιάσματος της συγκίνησης. Της ποίησης της βροχής ή της βροχής της ποίησης που έρχεται μετά... Και την αγάπη για τον ευαίσθητο φίλο που τα παίρνει εύκολα στο κρανίο.
Όλα να αλλάξουν δεν με νοιάζει, την βροχή να φέρνεις να με νανουρίζει, μην ξεχνάς.
Σε ευχαριστώ.
Έτσι γαμεί η λεωφόρος, έτσι αγαπάνε οι ποιητές.
Σαν και μένα, νομίζω. Σαν και σένα, νιώθω. Τον μεγαλύτερο ποιητή, τον απρόσμενο Βροχοποιό της μεγαλειώδους ψυχής. Έτσι αγαπάνε.
Σε αγαπώ κι ας μη βλεπόμαστε πολύ. Και σε πονάω. Ότι χρειαστείς απο εμένα, να μη ντραπείς ποτέ να μου το ζητήσεις.
Διάβασα ένα προς ένα όλα τα σχόλια σου, στις παλιές αναρτήσεις του "Ουρανίσκου", που απέσυρα. Ακόμα με συγκινούν πολύ, αλήθεια δεν ξέρω γιατί. Είναι σαν να σε βλεπω μπρόστα μου, να μου ξαναλες όλα αυτά τα λόγια και να επικοινωνούμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια." Αν θα τις επαναφέρω ποτέ θα είναι μόνο για να τις διαβάσεις εσύ, όταν και αν ποτέ μου το ζητήσεις...
"Με έχεις καταντήσει γραφικό", θα σου πω. "Και πως όλα τα νιώθω δικά μου, όσα μου χάρισες βρόχινα λόγια."
"Σε βλέπω χαμογελαστό κάθε μέρα και παίρνω κουράγιο για όλα όσα δύσκολα έχω μπροστά μου.
Και έχω πολλά. "
