Θα έρχομαι απο τους μαύρους πάγους Και θα έχω γυρίσει τις λευκές εποχές` Θα έχω ένα δικό μου όνειρο στην πλάτη Και λίγο ψωμοτύρι για τον δρόμο` Θα κοιτάξω πίσω μου, Μόνο για να κλάψω` Πριν με δουν οι τυχαίοι διαβάτες Και τα ολογράμματα των χαμένων ευκαιριών` Και όταν γυρίσω την μέρα εκείνη, Θα ξεζέψω το κατάκοπο σαλιγκάρι μου, Θα φιλήσω τις γελαστές του κεραίες, Και θα το ευχαριστήσω Που με φερε εδώ σιμά, Στον ελεύθερο απ' τα πουλημένα χρώματα, Δρόμο της ελπίδας` Και στον δύσβατο νέο δρομάκο εδώ` Που ανοίγεται η βαριά κερκόπορτα Της δικής μου δεύτερης ευκαιρίας` Και ανέκφραστος έπειτα, Θα ακούσω τα υπέροχα λόγια του: "Τίποτα δεν έχει χαθεί αρκεί να το πιστέψεις..." Θα μου πει. Και θα φύγει χαμογελαστά και γοργά, Όσο γοργά θα μπορούσε να φύγει...
Ουρανίσκος
"Μην ακούς το σωστό.
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό, για τη δική σου ζωή...;
Μην...το ρολόι μην κοιτάς, όλα όσα χαθήκαν μετράς,
Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς. Η αγάπη όμως ξενυχτά ακόμα. Θυμάμαι μια ιστορία σαν και σήμερα. Βγαλμένη από τα πιο καλά μου χρόνια. Που όλα ήταν κυρίως και κυρίαρχα συναίσθημα και αγάπη για την μουσική και το συγκρότημα.
Ήμουν στον μύλο, έπαιζαν οι Πυξ λαξ που κυνηγούσα από πίσω παθιασμένα όλα τα χρόνια, ήρθαν τα encore, έπαιξε ο Φίλιππος το τραγούδι στην πιο αρχέγονη του μορφή, στην μορφή που γεννήθηκε μάλλον, δεν το πρόσεξαν πολλοί, ίσως ελάχιστοι - αυτούς καλώ να θυμηθούν και να γράψουν κάτι απ' τα παλιά μας εδώ σήμερα - όπως αποδείχθηκε δεν το θυμόταν ούτε και ο ίδιος από τα πολλά ποτά. Και η απόδειξη: Στο Νεστόριο, το καλοκαίρι, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, Αύγουστος ήταν μάλλον, τον βρήκα σε μια γωνιά να στέκεται κουρασμένος και να ξαποσταίνει και βρήκα το θάρρος και τον ρώτησα αν θα βάλει την "Καλή μου αγάπη, εσύ υγρή και βελουδένια", στον νέο δίσκο ... Μα τον είδα να απομένει έκπληκτος:
- "Που το ξέρεις εσύ αυτό";
- "Στο μύλο το έπαιζες, δεν θυμάσαι;..." του είπα.
- "Θα το ακούσεις σε μια πιο διαφορετική εκτέλεση από τότε", μου είπε και χαμογέλασε ο καλός μου φίλος.
Πράγματι. Το "Καλή μου αγάπη εσύ, υγρή και βελουδένια, δεν είναι εύκολο να είμαι απλώς χωρίς εσένα.." δεν το άκουσα ποτέ ξανά, όπως εκείνη την γλυκιά και μεθυσμένη βραδιά.
Όμως το αγάπησα, τόσο πολύ, όπως αγάπησα τον Φίλιππο και τις μουσικές του.
"Θέλω κοντά σου να γυρίσω, μια νύχτα και ζεστή βροχή` Στο βλέμμα σου να με βαφτίσεις και όσα ξεχνώ να μου θυμίσεις. Καλή μου αγάπη, εσύ, υγρή ζεστή και βελουδένια, μου είναι δύσκολο να είμαι απλώς, χωρίς εσένα..."
Αφιερωμένο στον Φίλιππο, από έναν ασήμαντο θαυμαστή του που κάποτε του μίλησε γεμάτος ντροπή και συστολή αλλά με περίσσεια αγάπης που δεν μπορούσε να του εκφράσει, γιατί απλά δεν ήξερε τον τρόπο...
Ένας ένας, οι άξιοι φεύγουν. Αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες με την μεγάλη καρδιά τους και την σπουδαία αισθητική τους. Για τον Νίκο Παπάζογλου.
Φεγγάρια δείχνει, η οροφή
Κάποιος κοιμάται, εκεί στην στροφή
Στους δρόμους σκυφτοί, τον κοιτάν σαν χαζοί
Δεν βγαίνει ο ήλιος, δεν ήρθες κι' εσύ
Δεν η ανάγκη, είναι η σιωπή
Που με πληγώνει
κι η βροχή, βροχή στον δρόμο των σκυφτών
Δεν είναι η θλίψη, είναι η σιωπή
Που βασιλεύει στην ζωή
Ζωή στους Δρόμους των Σκυφτών
Τον σήκωσαν, φοράνε στολή,
Δυο μέρες νεκρός, εκεί στην στροφή
Στα σπίτια ειδήσεις, ξερνάνε παντού
Η βροχή συνεχίζει, μα εγώ προσπαθώ
Δεν είναι η ανάγκη, είναι η σιωπή
Που με πληγώνει
κι η βροχή, βροχή στον δρόμο των σκυφτών
Δεν είναι η θλίψη, είναι η σιωπή
Που βασιλεύει στην ζωή
Ζωή στους Δρόμους των Νεκρών
Η λέξη ρημάδι, ρημαδιό μου έρχεται πολύ συχνά στο νου τελευταία. Ρίμα και δυο ή Ρήμα και δυο...;
Ρημαδιό: Αντικείμενο πολυχρησιμοποιημένο, με φθορές, που βγάζει πολλά προβλήματα
και δεν συμφέρει να το έχουμε στην κατοχή μας και να το συντηρούμε.
Ένα ποίημα ρημαδιό.
Αποζητώ τους απόηχους απο τις ένδοξες σιωπές` πριν όλες οι χίμαιρες του ανέφικτου, θρέψουν τις φοβίες μας` τις ποτίσουν με σταγόνες φρέσκου χιονιού και ριζοβολήσουν σαν σπορόφυτα της θλίψης` και λαμπυρίσουν σαν χιλιάδες ήλιοι και προβάλουν ξανά τις εμμονές μας και την ενθύμηση του τίποτα του φθαρτού, του ανέλπιστου ή του ευκταίου` αποζητώ τον έρωτα, στην πιο ακατέργαστη του μορφή, διαμάντι της άμμου του κόσμου` αποζητώ τα πιο κρυφά μου όνειρα, να είναι κομμάτι της δημιουργίας να είναι κομμάτι της τέχνης,
της οικογένειας,
της τέχνης της οικογένειας
αποζητώ τα όνειρα μου,
να είναι κομμάτι των παιδιών μου
να είναι κομμάτι όλων των παιδιών του κόσμου`
να είναι κομμάτι των πιο εσώτερων μου αισθήσεων και αισθημάτων`
αποζητώ τα πιο κρυφά μου όνειρα,
να είναι κομμάτι των ένδοξων σιωπών, που ένδοξα ρημάζουν,
και που κάποτε θα γίνουν άσημες κραυγές`
αποζητώ τα πιο κρυφά μου όνειρα,
να είναι κομμάτι του αφυλάκιστου ημιάγριου έρωτα`
Και της πρώτης αγάπης του φρυκτωρού για τους καπνούς της φωτιάς του,
Μια
απο τις λίγες εμφανίσεις του Θάνου Ανεστόπουλου στην "τηλεόραση" που μας
παροτρύνει να κλείσουμε μέσα απο ένα του ποιήμα. Σύντομη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως ποιητική. Θα πρότεινα να βάλετε ακουστικά και να απολαύσετε την
σχεδόν "ραδιοφωνική" απαγγελία ορισμένων ποιημάτων του. Ας κρατήσουμε την ουσία, την αγάπη όλων των μελών για την ποίηση, όσοι αγαπήσαμε τα "Κρίνα".
