Τα μεγάλα παιδιά...

 Απόψε εγώ για σένα αισθάνομαι πολλά. Για παράδειγμα, ότι είμαστε δυο μεγάλα παιδιά. Εγώ με τα δυο παιδιά μου, που φαίνομαι τόσο μικρός και ανώριμος και συ χωρίς παιδιά που είσαι τόσο γλυκός και ώριμος λες και έχεις τόσα παιδιά. Δυο άντρες πραγματικοί που γαντζώθηκαν απο την αγάπη της μάνας τους. Σήμερα και χθες ήμουν με την μάνα μου, το δάκρυ μου δεν το κρατούσα, όταν παιρνούσα δίπλα της, θα ήθελα να φανώ πιο δυνατός όπως συνήθως, εσύ χωρίς την μητέρα σου...δυό παιδιά είμαστε τι θαρρείς...

 Και Κωστή μου, ακόμα δεν ήρθε η Κυριακή...Η καρδιά μας είναι φτιαγμένη απο το άρωμα και το χρώμα της αγάπης. 

Όπου κι αν είσαι φίλε, να είσαι καλά.

Ένα σπάνιο τραγούδι, σε σένα αφιερωμένο. Και στις γλυκές μητέρες μας.

Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος Μουσική: Μανώλης Φάμελλος Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Φάμελλος Τα μεγάλα παιδιά Δε χωράνε στα ρούχα τους Το πολύ δε τους φτάνει Και κανείς δε τους κάνει Τα μεγάλα παιδιά Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν Τα μεγάλα παιδιά Μέσα στ' άνετα σπίτια τους Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες Να κοιμούνται ως αργά, Το απόγευμα της Κυριακής. Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς … Στα τριάντα και κάτι Στα σαράντα που φτάνουνε Στο διπλό τους κρεβάτι Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν Να ξυπνούν μ' ένα φόβο Τον κόσμο πως χάνουνε Πως η καρδιά τους θα σπάσει Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια Τα μεγάλα παιδιά Οι αιώνιες παρέες Οι μοιραίοι έρωτες τους Οι σκισμένες καρδιές τους Και ο φόβος πως πια ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους Τα μεγάλα όνειρα τους Όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά Κάποτε είχαν πιστέψει Πως θα φανούν πιο δυνατοί Στα βιβλία μια λέξη Είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε Όμως πάλι όλα μείνανε Σκοτεινά και ανεξήγητα Κι όλοι οι δρόμοι που πήραν Δεν έβγαζαν πουθενά Τα μεγάλα παιδιά Που δεν ξέρουν τι θέλουν Που δεν θέλουν να ξέρουν Τι τους φταίει κι υποφέρουν Τα μεγάλα παιδιά Προσπάθησε να συγχωρείς Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς