Άλλη μια φορά...αντέχω.

Με πνίγει ο θυμός για το άδικο

και με πληγώνει το μαχαίρι των εξελίξεων`

βλέπω τους πιο χαρούμενους ανθρώπους γύρω μου

να κείτονται σκυθρωποί,

να χάνουν το γέλιο τους,

να χάνουν τις δουλειές τους,

να χάνουν το μέλλον τους,

να μαζεύουν τα δολοφονημένα όνειρα τους`

με τα αιματοβαμμένα χέρια τους να τα κουβαλούν στις μικρές αγκαλιές τους

για το πιο κοντινό νεκροταφείο

όπου τους υποδέχονται οι μαύρες σιωπές,

οι σκιές των πολλών "γιατί" 

και η κατήφια του δημοτικού υπαλλήλου

που πρόσφατα του έκοψαν όλα τα επιδόματα

και του πήρε η τράπεζα το σπίτι`

Βλέπω τους πιο ελεύθερους ανθρώπους,

τους βουνίσιους,

αυτούς που αγαπούν τα σκυλιά τους

όσο τα παιδιά τους,

να μένουν έγκλειστοι στα διαμερίσματα τους

δίχως καύσιμο ψυχής,

δίχως όραμα για φανταστικές πορείες`

να μοχθούν δίχως αποτέλεσμα

να αντέχουν.
Ναι θα αντέχουν, να το γνωρίζετε συμπατριώτες συμφεροντολόγοι`

θα αντέχουν τα κύματα των άδικων λόγων σας,

θα αντέχουν την φωτιά των ύπουλων πεπραγμένων σας,

θα αντέχουν το αλάτι

στα ανοιχτά μάτια των πληγωμένων βλεμμάτων τους`

θα αντέχουν την πουστιά σας`

ώσπου μια μέρα,
μια μέρα απρόσμενα λαμπερή,

θα σας πατήσουν στο κεφάλι, χωρίς ντροπή και οίκτο.

Ουρανίσκος