Το πιο λευκό χρώμα της σκέψης μου...

Ένα δάκρυ πολύτιμο για την συναυλία των Πυξ Λαξ τον Σεπτέμβρη. (Εγώ πάντως πήρα εισιτήρια από τώρα...)

Ένα δάκρυ πολύτιμο για το το "Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια" που αγάπησα τόσο πολύ...

Ένα δάκρυ πολύτιμο για τον Μάνο που δεν θα είναι εκεί, να χτυπάει τα κρουστά του και να τραγουδάει με την μπάντα.

Ένα δάκρυ τόσο πολύτιμο πια, για όλες τις αγαπημένες μας που κάποτε υπήρξαν το πιο λευκό χρώμα απ' τη σκέψη μας. Θα τις θυμόμαστε για πάντα, είναι σίγουρο αυτό.

Ένα δάκρυ πολύτιμο απόψε, να μας λυτρώσει από όλα τα μικρά προβλήματα μας.

Στους φίλους του Ουρανίσκου το αφιερώνω. Με την αγάπη μου.

Υγ: Μη με ρωτήσετε με ποιο τραγούδι θα ήθελα να ξεκινήσει η συναυλία τον Σεπτέμβρη...