Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το ψηλό μου περήφανο κυπαρίσσι...


 Απόψε ξεχείλισε η υπομονή της αγάπης. Η ταπεινότητα της σιωπής. Και η σιωπή της ταπεινότητας. Απόψε ήρθε κάτι από τα παλιά εντός μου. Τόσο μετά. Μετά από όλα αυτά. Που δεν ήξερες. Που τώρα ξέρεις εν μέρει. Που θα μάθεις πλήρως γιατί σε αγαπώ σαν πάντα. Πάντα σε αγαπούσα. Και τίποτα τυχαίο δεν είναι. Τίποτα. Ο Θεός μας ξέρει και μας διδάσκει με συγκατάβαση και υπομονή. Και ήρθαν όλα στον καιρό τους.


 Μόνο που σήμερα πλημμύρισε εντός μου εν Χριστώ. Η ταπεινότητα της σιωπής. Τι να σου πω. Μιλήσαμε, μα στο τηλέφωνο , τι να σου πω αδερφέ μου, ragazzino. Είμαι γεμάτος από πλησμονή απέχθειας και αδικίας. Είναι τόσα πολλά, δεν ξέρω, μπερδεύομαι από το δέος και το σπουδαίο της στιγμής. Απευθύνομαι σε σένα, αγαπημένε μου αναγνώστη και φίλε, ψηλό μου κυπαρίσσι περήφανο. 


 Σχήμα λόγου θα σου πω. Το τραγούδι των Arcade fire με συγκινεί .Είναι οι αγαπημένοι μου για τόσο καιρό. Όπως τότε και τώρα των James, των Κρίνων, των, waterboys, τα ποιήματα. "Με άκουγαν να τραγουδώ  για την δικαιοσύνη και μου είπαν να σταματήσω". Κάποιες φορές με παρέσυραν οι δήθεν ηθικοί. Οι μεγαλόσταυροι που με έκαναν να απομακρυνθώ από τον αληθινό Σωτήρα πριν χρόνια, όχι γιατί δεν τον αγαπούσα. Το αληθινό το νόημα, το είχαμε βρει και τ' αφήσαμε φίλε και αδερφέ. Για κάποιους τυχαίους τύπους. Για κάποιες συγκυρίες σου είπα και συμφώνησες. Μακάρι ο ανόητος να είχα λάθος γι 'αυτό. Όμως ήταν συγκυρίες οι άτιμες. 

 Είσαι αδερφός ακόμα, να ξέρεις. Κι ας σε απογοήτευσα...Κι ας λίγο και συ. Εδώ, στο τώρα που μετρά, δώσε βάση.

 Θα σε αποκαλώ νέο μου "testimone". Λοιπόν κατοπινέ testimone, προ πάντων των παιδικών μου χρόνων σε αγαπάω πολύ, να ξέρεις. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο κόσμος είναι τόσο μικρός, όσο εμείς τον νιώθουμε ή τον βιώνουμε. Και μετά σκέφτομαι το Παγγαίο Μου. Τώρα θα γίνει σε λίγο της μόδας. Αν ο Τάφος δίπλα στο χωρίο μου είναι του Τρισμέγιστου των Ελλήνων. 

 Είσαι αδερφός ακόμα, να ξέρεις. Ψηλό κυπαρίσσι, που αγάπησα με αναφορές ανοιξιάτικες. Πέρα από τα βουνά. Είσαι ο παλιός εξομολόγος μου, να μιλήσω με όρους θεολογικούς, συγχώρα με. 

 Ότι ζήσαμε δεν το ξεχνώ. Ότι θα ζήσουμε δεν θα το ξεχάσω. Είσαι δικός μου άνθρωπος. Είσαι το είδος μου, (my kind), το στήριγμα στην ίδια πλευρά του ποταμού. Πάντα ήσουν, δεν σε υποτίμησα ποτέ... αν και είδα πράγματα αλλότρια προς εμάς. Μετά ήρθαν οι μέλισσες. Όλοι αλλάξαμε για πολυπαραγοντικούς λόγους. Πρώτος εγώ έσφαλα. Ήθελα να φύγω, από το δήθεν προβληματικό παρελθόν της γειτονιάς. Εδώ που τα λέμε όλα, είχε κάποια θέματα. Ήθελα να φύγω από την χαβούζα και το καυσαέριο. Ήθελα πολλά, έμεινα με όσα μείναν όρθια από τη φθορά, την Τρόϊκα και την καθημερινότητα. Όλα ήταν μέσα σε όλα. Υπήρξαμε καλοί άνθρωποι ενίοτε. 

Και τώρα σιωπή. Ταπείνωση. Υπήρξα πολύ επικριτικός με όλους δίχως προφανή λόγο.Κάτι υπήρξε  σίγουρα αλλά μπορούσε να αποφευχθεί. Υπήρξα τόσο λάθος. Τώρα που είμαι τόσο σωστός, μούγκα. Ο νόμος της σιωπής. Να πηδιέσαι με οτιδήποτε σε φτύνει. Η κυκλικότητα της αδικίας. To αιώνιο πρόβλημα της Θεοδικίας. Όλα όσα έκανες μπροστά σου θα τα βρεις, ίσως, μάλλον όχι . ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΔΕΡΦΕ; Θα λάμψει η αλήθεια; 

θα μιλήσω για τη σχέση μας. Αν σε αδίκησα συγχώρα με. Σου είπα, υπήρξες χρόνια ο εξομολόγος μου, τώρα πια δεν σου ζητώ καμία άδεια. Θα καθίσεις να ακούσεις. Κουμπάρε και αδερφέ. Να χαίρεσαι τον Μανωλάκη και την Μαρία. Και εγώ την Βασούλα, Την Χρυσαφένια και τον χρισμένο από μένα ιππότη μου, τον Χρήστάκο. Είναι ότι πιο σπουδαίο πετύχαμε στον πλέον γαμημένο μα πρωθύστερα πανέμορφο αυτό κόσμο. Θα σε δω σύντομα. Σου αφιερώνω τους Arcade fire και θυμήσου μουσικές φλόγες παλιές...Αυτές που μάθαινε μουσικές, ο ένας στον άλλο.




"Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)"


They heard me singing and they told me to stop
Quit these pretentious things and just punch the clock
These days my life, I feel it has no purpose
But late at night the feelings swim to the surface

'Cause on the surface the city lights shine
They're calling at me, come and find your kind
Sometimes I wonder if the World's so small
That we can never get away from the sprawl
Living in the sprawl
Dead shopping malls rise like mountains beyond mountains
And there's no end in sight
I need the darkness, someone please cut the lights

We rode our bikes to the nearest park
Sat under the swings and kissed in the dark
We shield our eyes from the police lights
We run away, but we don't know why
Black river, your city lights shine
They're screaming at us, we don't need your kind
Sometimes I wonder if the world's so small
That we can never get away from the sprawl
Living in the sprawl
Dead shopping malls rise like mountains beyond mountains
And there's no end in sight
I need the darkness, someone please cut the lights

They heard me singing and they told me to stop
Quit these pretentious things and just punch the clock
Sometimes I wonder if the world's so small
Can we ever get away from the sprawl?
Living in the sprawl
Dead shopping malls rise like mountains beyond mountains
And there's no end in sight
I need the darkness, someone please cut the lights
I need the darkness, someone please cut the lights









Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Άτιτλο...




«ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

 ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ, 

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ, 

ΟΧΙ ΑΥΤΟΥΣ 

ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ... 

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΞΥΠΝΗΤΟΙ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ , 

ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ`

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΤΕ ΚΑΛΑ. 

ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΡΟΠΟ`

 ΓΙΑ ΑΠΛΑ ΚΑΙ 

ΣΠΟΥΔΑΙΑ «ΠΡΑΓΜΑΤΑ», 

ΠΟΥ ΙΣΩΣ  ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΑ  ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΒΙΟ`

ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΙΟ ΑΝΟΙΧΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΙΟΜΕΓΕΘΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...»

Σωτήριος Ουρανίσκος

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

'Ασε με εδώ...




Μουσική: Παύλος Παυλίδης, Ορέστης Μπενέκας, Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Αλέκος ΣπανίδηςΣτίχοι: Παύλος Παυλίδης


Μόνο μια φορά, για μια στιγμή
γυρίζεις το κεφάλι, κοιτάς
εκεί, που ο κόσμος ξεκινά
τρελή, γιορτή έρωτας και ζάλη

εσύ, ξανά σβήνεις το κερί
κλείνεις τα φτερά, σκύβεις το κεφάλι
χωρίς να ξέρεις ποιος, να είναι τάχα ο φταίχτης... 
 
Ώσπου ένα πρωί, ξυπνάς, κοιτάς
κομμάτια ο καθρέφτης
και δεν, μπορείς, καν να θυμηθείς
γιατί, χθες, τον έσπασες και πέφτεις

Μια μέρα ξαφνικά, η παλιά, πληγή
που έκρυβες τόσα χρόνια βγάζει, φως
και αναρωτιέσαι πως, μπορεί, να ακούς
σ' αυτήν την πόλη αηδόνια, αφού, εκεί
βαθιά που έχεις κρυφτεί
η λύπη κι η χαρά, έχουνε να 'ρθούν χρόνια

Μια μέρα έτσι απλά, μια, μικρή
αχτίνα που επιπλέει, ψηλά, εκεί
είναι αρκετή, σιγά, σιγά
αρχίζεις και αναπνέεις

άσε με εδώ, μ' αρέσει από το βυθό, να βλέπω που επιπλέεις...

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Μια μάνα που' χε ένα γιο...



Μετά απο οχτώ χρόνια σχεδόν, με κάποιους τόσο λίγους πια απο τους παλιούς φίλους του λαγκαδιού, είμαστε ακόμη απο την ίδια μεριά του πλημμυρισμένου και δίχως γεφύρια, ποταμού... Σήμερα είδα έναν για λίγα λεπτά και μέσα σε λίγες κουβέντες είπαμε τόσα πολλά. Του αφιερώνω ένα απο τα αγαπημένα μου, τελευταία, τραγούδια. 

Βροχοποιέ για σένα. Άσε τους "άλλους" να επιπλέουν στα αβαθή νερά της άγνοιας και του κενού τους.  Η ήρα απο το στάρι άρχισε πια να ξεχωρίζει...Την αληθινή μου εκτίμηση και αγάπη.

Στίχοι: Παραδοσιακό Μυτιλήνης
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά


Μια μάνα που 'χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το 'βαλε,
πάει να το ρεματίσει.

Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:

-Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ' αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;

Και στην ποδιά της το 'βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:

-Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλικάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Οι πιο καλές μας οι στιγμές...




" ...Ξανάρθαν τα σύννεφα, μεγάλα σαν κύματα..."

 

 


 

 

 

 

 

 

Χαμηλώνεις το βλέμμα για να δεις καλύτερα. Οι μικρές ξύλινες γέφυρες επικοινωνίας, μόλις που ανατινάχθηκαν από τους πυροδοτικούς μηχανισμούς που έβαλε ο εγωισμός.

"Το ανίκανο του να αλλάξεις".

"Το εύκολο του να κατηγορείς".

Η μοιραία κούραση που φέρνει η καθημερινή μιζέρια της πόλης και της άθλιας κρίσης.

 

 

'' ...τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 


  Χαμηλώνεις και τα μάτια της ψυχής να ξανακοιτάξεις κατάματα το πρόβλημα. Οι χαρούμενες στιγμές, οι γλυκομνήμες των λαγκαδιών και των βουνών, οι ρημάδες οι αλμυροθύμησες των νερών και το παραμύθι που ζήσαμε. Άραγε πόσο πολύτιμες ήταν οι μέρες της λιακάδας και της καλοκαιριάς; Θα το νιώσεις έξαφνα. Όταν με την ψυχή και την αίσθηση που φέρει η καρδιά σου, σαν την ψυχή από τις ολόδροσες φτέρες, θα αισθανθείς από ψηλά σαν κύματα να έρχονται. Τα σύννεφα της χαμένης αίγλης, μεγάλα και απειλητικά..


"...Τα όνειρα χάθηκαν, τα μάτια σαν έκλεισαν..."

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 Θα συσκεφθείς και θα αναρωτηθείς. "Τι αξίζει πιο πολύ στη ζωή αυτή τελικά"; Τα όνειρα που ζουν ακόμα, θα καταλήξεις με σιγουριά. Μέσα από τα στενά δρομάκια περνάει ακόμη το ακοίμητο φως που σε κρατά μακριά από το σκοτάδι. Μη χάσεις την ψυχή σου, το γλυκό της κλάμα, το γλυκό της γέλιο. Κλείσε τα μάτια και μην κοιμηθείς, μην πεθάνεις ακόμα. Ζήσε με πάθος, παθιάσου με την ζωή.


" ...το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν..." 

 

 


 Θα αναρωτηθείς γιατί δεν φοράς τα καλά σου τα ρούχα. Θα μου πεις πως δεν έχεις έτσι κι αλλιώς, πάνε χρόνια που έχεις να αγοράσεις κάτι πια. Θα θυμηθείς πως και μεταφορικά μιλώντας, δεν φοράς πια ούτε ένα χαμόγελο γιορτινό. Να δεις την άλλη όχθη που λέγεται μέλλον με ανυπόμονη χαρά και παιδική λάμψη. Μόνο λάμψεις λαθών...

 

 

"Μας έλλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγε σαν άστρο που κάηκε..."

 

 

 

 

 

 

 

Θα νοσταλγήσεις σφόδρα την παλιά μας ζωή. θα κλάψεις για αυτό που γίναμε. Πως κατέρευσε και πως άλλαξε η εικόνα μας. Τα αποκαλυπτήρια δεν αρέσουν σε κανέναν, θα πεις.Θα θυμηθείς τις παλιές μας ηθικές αξίες, που αλοίμονο δεν μνημονεύει πια το σκληρό περίβλημα του νέου σου ευατού. Θα θυμηθείς μια φράση του Francoine Sagan: "Η ικανότητα να γελούν δυο άνθρωποι μαζί είναι η ουσία της αγάπης." Θα κλάψεις για όλα όσα σπουδαία έζησες και σου λείπουν πολύ πια...


"...και συ να λες πως δεν πειραζει θα ξανάρθουν, οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν`

και συ να λες πως θα ξανάρθουν..." 

 










Θα σου τραγουδήσω μια νύχτα,
που τ' αστέρια θα σβήνουν λυτρωτικά`
και θα πέφτουν επάνω στον παλιό σου ιππότη`
τους χαμένους τίτλους θα χρίσουν ξανά,
και στιγμές θα φέρουν σαν την πρώτη φορά...

θα σου τραγουδήσω μια νύχτα πως θα ξαναρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν.

Ξανά. 

























Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα
τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές στο φως θα λάμψουν
Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα βρεθούμε
στις πιο καλές μας τις στιγμές θ' ανταμωθούμε
Μας έλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε
Και συ να λες "δεν είν' αργά για να ξεβάψει
η καταχνιά που τ' άσπρο δέρμα σου έχει βάψει"

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ρομαντικός παλιάτσος που είχε το "παράλογο" όνειρο να ζήσει ελεύθερα...

Ο παλιάτσος θέλει να ξεκουραστεί. Θέλει να κοιμηθεί. Να ξυπνήσει πάλι γρήγορα θέλει, ποιος χάνει την ώρα του στους μεγάλους ύπνους; Να πιάσει τα όνειρα του από τα μαλλιά θέλει, να προχωρήσει αρνούμενος την σημερινή μαύρη ζωή της πόλης, να πάρει τα βουνά θέλει, να αλλάξει συνήθειες θέλει,να βρει τη γαλήνη θέλει, να βρει την παλιοπαρέα θέλει, να τον καταλάβει θέλει ίσως η μοναδική του "συνένοχη" προς το παρόν, η γυναίκα του. Και οι παλαιότεροι των φίλων του στην Ανάληψη. Ο Λάρρυ, ο Χοντρούλης ο Gpap και οι άλλοι.

- "Μα τι σκατά θέλεις, ξέρεις"; του είπε και τον αποστόμωσε η Reina...

"ΘΈΛΩ ΖΩΉ ΝΑ ΑΛΛΆΞΩ"... ούρλιαξε με την φωνή της ψυχής και όχι με την υποτονική φωνή του στόματος του...

Θέλω να αλλάξω ζωή, βοήθα με. Είσαι εσύ ο μόνος άνθρωπος μου που το μπορεί. Να βοηθήσει. Να το νιώσει βαθιά μέσα του και να το πιστέψει δυνατά όσο εγώ. Και να το κάνει αλήθεια. Οι πιο καλές στιγμές μας περιμένουν ξανά. Οι γνώριμες, οι οικίες που ζήσαμε. Η ποϊντσιάνα που άνθισε και σου την έμαθα απλά γιατί την ήξερα. Τα τραγούδια του Θανάση που ήξερες και μου έμαθες . Μη με απογοητεύεις πια. Μη μου λες πως δεν το μπορώ. Ξέρω πως μπορώ πολλά. Το πρώτο το γέλιο σου δεν το ξεχνώ. Μου έμαθε πολλά.Να είμαι αισιόδοξος και να προσπαθώ να κατακτώ το άπιαστο. Ξέρεις ή δεν ξέρεις τελικώς; Για μένα εσύ ήσουν κάτι το άπιαστο απο πάντα και απο την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα χάριν της φίλης μας της Δ.. Κι όμως τελικώς το παραμύθι μας άνθισε. Όπως ανθίζουν τα αληθινώς όμορφα λουλούδια. Βοήθησε τον παλιάτσο, μόνο εσύ μπορείς. Μόνο εσύ ξέρεις πόσο πληγωμένη είναι η καρδιά του. Μόνο εσύ μπορείς να την γιατρέψεις πέρα από την χώρα των εγωϊσμών.
 Δεν θα σε προδώσω ποτέ και το ξέρεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη σου. Πατρίδα και τόπος γενετήσιος. Όλα δικά μας. Όλα εδώ. Ας ξεκινήσουμε ξανά. Όπου θες. Μακριά από δω. Μια νέα αρχή ζωής. Κυρίως για τα παιδιά μας.  


 

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Το παλιό ξενοδοχείο...




Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου κάποιος μπαίνει
και ξαπλώνει με τα ρούχα του Σαββάτου και πεθαίνει
είναι Αύγουστος οι μέρες σαν αμέριμνα σκυλιά γυρνούν στο δάσος
και στα δώματα οι εραστές αποκοιμιούνται νικημένοι από το πάθος
αγκαλιά...

Στο παλιό ξενοδοχείο τρέχει πίσω το ρολόι
και οι ένοχοι ξυπνούν στο όνειρό τους πάλι αθώοι
και ανάλαφροι περνούν μέσα από τους βρώμικους καθρέφτες
με τα άσπρα τους κοστούμια και τις βραδινές τους τουαλέτες
τι ομορφιά...

Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου τα μπαλκόνια
είναι πάντα ανθισμένα και μια ορχήστρα παίζει αιώνια
και τα έπιπλα χορεύουν βαλς μέσα στα έρημα δωμάτια
και οι βρύσες τρέχουν γέλια και οι τοίχοι στάζουν δάκρυα
ποταμούς...

Στο παλιό ξενοδοχείο άκου ρίχνουνε το ζάρι
λένε αν είσαι τυχερός μπορεί κι εσύ να πάρεις χάρη
στο κατώφλι ενώ ο γέρος θυρωρός όρθιος κοιμάται
μες στο δρόμο ένα παιδί το σκάει τη νύχτα δεν φοβάται
τώρα πια...

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Φύλλο ψυχής και φτέρη...


 Θα δοκιμάσω μαζι σου με άλλους όρους. Θα επαναδιαπραγματευτώ ωσάν πολιτικός ψεύτης με ξύλινη γλώσσα και ανακρίβειες. Δεν θα το ήθελα ποτέ βεβαίως αυτό. Να πιεστώ και να πω "ψέματα" στον μόνο άνθρωπο που έμαθα να στάζω αλήθειες απο καρδιάς. Τα καλά και τα άσχημα. Μα πάντα αλήθειες. 

 Θα μάθω λοιπόν να μη σου ζητώ πια τίποτα. Κι ας χρειάζομαι τόσα. Τίποτα που δεν μπορείς, τίποτα που δεν θέλεις να δώσεις. Θα δίνω μονάχα αφειδώς και θα υπονομεύω το φιλότιμο σου. Για την ακρίβεια θα το τσακίσω. Θα σου στήσω τις πιο σύγχρονες παγίδες εκροής φιλότιμου που κυκλοφορούν στην πιάτσα και θα μαθητεύσω άριστα την στωϊκότητα και την προσμονή. 

 Να περιμένω να μου δώσεις πιο πολλά απο απο αυτά που χρειάζομαι. Θα σε εκδικηθώ. Για την εως τώρα αδιαφορία σου να με καταλάβεις. Για την εως τώρα αρνητικότητα σου να με νιώσεις. Ζητώ επιτακτικά αυτά τα λίγα που χρειάζομαι απαραιτήτως για να υπάρξω. Αλλιώς δεν υφίσταμαι. Δεν κείμαι. Δεν μπορώ να γελώ. Και αν εσύ δεν μπορείς τώρα που σου λέω την αλήθεια, δεν θα μπορέσεις ποτέ. Θα είμαι συνεχώς πίσω και μακριά σου. Ώσπου το μαυρό απροκάλυπτα κίβδηλο χιόνι, θα πέσει μια για πάντα.

  Θα δοκιμάσω λοιπόν μαζί σου, με άλλους όρους. Θα σου πω για πρώτη μου φορά πως τίποτα δεν χρειάζομαι πια απο σένα. Πως τίποτα δεν υπάρχει που μπορείς να μου χαρίσεις. Ποιά αγάπη, ποιόν έρωτα; Θα χτυπήσω στο φιλότιμο σου που ξέρω πως είναι η κρυφή σου χάρη. Επιτέλους θα σε εκδικηθώ και θα πάρω μια για πάντα ότι απο πάντα μου άξιζε να έχω. Όλη την καρδιά σου και όχι κάποια απο τα πολλά κατακερματισμένα κομμάτια της....

Απόσπασμα απο το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Οι φτέρες και οι ψυχές"

Ουρανίσκος Σωτηράκης





Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Παλαιστίνιες...



Νεράιδες που έπλεκαν υφαντά εψές το βράδυ μόνες
ήταν οι ίδιες που με καταράστηκαν στης πάχνης
με άγγιγμα σύγκρυο να με πιάνει
οι μούσες που ανταμώσαμε εψές μετά το δείλι
ήταν οι ίδιες που αρτηρά προσφέραν μουσικότης
στα βήματα ενός μικρού θεού εραστή της νιότης

Οι Νηρηίδες πέσανε απ τις νεφέλες κάτω

εκεί που οι άραβες χορό είχαν στήσει μέρες
και σφαίρες εμοιράζανε σε κόρες πονεμένες
από την θλίψη γιατρειά, δίχως να έχουνε βρει
δροσοσταγόνες πέσανε κι σπάσανε με κρότο πάνω στο γέρο φοίνικα
σαν άσπρα άδεια κουφάρια που ήταν γεμάτα από κακό μίσος και περιφρόνια

Οι παλαιστίνιες μάνες στο Ισραήλ αντίκρυ

από όνειρα κρυστάλλινα χωρίς ντροπή φανήκαν,
να κλαιν να σπαράζουνε και να μοιρολογούνε
πως έτσι εγεννήθηκαν, δεν μάθαν να υπακούνε
οι εβραίες οι αμαρτωλές χρονιά κατατρεγμένες
απ της θρησκείας το σπαθί παραλογούν τσεκούρι
χύνουν με κάθε οργασμό την μητρική τους φλόγα
στα στήθη ζωγραφίζοντας μια θεϊκιά εικόνα
οι μαύρες του Μισισίπι με τα άσπρα άρρωστα δόντια,
με την μιζέρια αγκαλιά δίχως την λάσπη χώρια
χτίζουν περήφανους ναούς και στους θεούς φωνάζουν
πως αδικίες γίνονται, πως τα παιδιά πονάνε
πονάν για το χρώμα τους πονάν για τον θεό τους
που είναι μαύρος κι άραβας,που είναι θηλυκός

Νεράιδες μαύρες κι εβραίες, μούσες και Νηρηίδες

δροσοσταγόνες του ουρανού, άξιες παλαιστίνιες
πάρτε σαπούνι και σκοινί, κρεμάστε την τιμή σας
απαγχονίστηκε εψές ο μαύρος άγγελος σας
το μόνο που σας έμεινε είναι το άρωμα σας

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Στην Αμερική...

  Μετά απο πολύκαιρη απουσία στο blog, αφορμή η επιθυμία ενός καλού φίλου και ομοϊδεάτη, ένα σεμινάριο καθώς και ένα τραγούδι του Θανάση που αγαπώ και κουβαλώ μέσα μου δίχως προφανή λόγο .



" Μαζί με την Μαρίκα, τον Δούσια τον Κωστή..."

Πρόκειται για την διάσημη τραγουδίστρια Μαρίκα Παπαγκίκα που ηχογράφησε όπως και ο Δούσιας στην Αμερική πολλά Ρεμπετοσμυρνέικα τραγούδια.

Πρόκειται για τον Κώστα Δούσια ή Δούσα ή Γκούσα, ρεμπέτης που την δεκαετία του 30 συμμετείχε στις πρώτες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων τραγουδιών στην Αμερική ηχογραφώντας μεταξύ των ετών 1930-1937 18 παραδοσιακά κυρίως τραγούδια στην αμερικάνικη Columbia, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας ο ίδιος.

Το τραγούδι αναφέρεται στους Μαρίκα Παπαγκίκα,Τέτο Δημητριάδη(Κ.Κωστής),Κώστα Δούσια και στον αξεπέραστο κιθαρίστα (που υποκλίθηκε ακόμα και ο Σεγκόβια,ο πατριάρχης της κιθάρας...) Γιώργο Κατσαρό.

Όλοι τους μετανάστες στην Αμερική.

(Πηγή www.youtube.com)


Λίγα λόγια για την ιστορία του ρεμπέτικου στην Αμερική

  Το 1896 γίνεται στη Νέα Υόρκη η πρώτη ηχογράφηση(εταιρεία BERLINER) με ελληνικά λόγια, από τον Μιχάλη Αραχτιντζή. Την ίδια εποχή ηχογραφούνται τουλάχιστον άλλοι 3 δίσκοι με ελληνικά λόγια. Αν εξαιρέσουμε αυτή την ηχογράφηση καθώς και μερικές άλλες από την Ελληνική Βασιλική Ορχήστρα (Ν. Υόρκη 1907 και 1911), η δισκογραφία στις Η.Π.Α. αρχίζει το 1911. Τα τραγούδια που ηχογραφούνται καλύπτουν όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής. Οι αμερικάνικες εταιρείες δίσκων COLUMBIA και R.C.A. Victor καλύπτουν την περίοδο αυτή (1896-1942) σχεδόν όλο το ελληνικό ρεπερτόριο. Από το 1919, αρχίζει η εμφάνιση ελληνικών δισκογραφικών εταιρειών. Η πρώτη τέτοια εταιρεία είναι η PANHELLENION RECORD COMPANY που ιδρύεται τον Φεβρουάριο του 1919 από την κυρία Κούλα, τον Γιάννη Κυριακάτη κ.α. Το 1924 ιδρύεται η GREEK RECORD COMPANY από τον Γεώργιο Γκρέτσι και τους αδελφούς Στάμου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Χαρίλαος Κρητικός ιδρύει την PHAROS. Άλλες εταιρείες είναι: CONSTANINOPLE RECORD COMPANY, ACROPOLIS, ELECTROPHONE, OLYMPUS HELLAS RECORDS κ.α.

  Από τους καλλιτέχνες που ηχογράφησαν αναφέρουμε ενδεικτικά τους: Παύλος Αρμάνδος (1911), Γεώργιος Χέλμης (1911), Μάριος Λυμπερόπουλος(1912). Το 1916 εμφανίζεται στην δισκογραφία η κυρία Κούλα. Το 1918 η Μαρίκα Παπαγκίκα και ο Αχιλλέας Πούλος. Το 1919 ο Γιώργος Κατσαρός. Το 1920 η Αμαλία Βάκα και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Το 1921 ο Σωτήρης Στασινόπουλος. Πρέπει να επισημανθεί πως αρκετοί καλλιτέχνες δεν είχαν την ανάλογη παρουσία στην δισκογραφία, επειδή τότε ο καλλιτέχνης πληρωνόταν εφ΄ άπαξ και η αμοιβή ήταν μικρή. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι :Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Δούσας (Δούσιας), Γιαννάκης Ιωαννίδης, Σταύρος Καλούμενος, Μανώλης Καραπιπέρης, Ιωάννης Χαλικιάς κ.α.

 Στη διάρκεια του μεσοπολέμου ηχογραφούνται τραγούδια από Έλληνες μουσικούς που ταξιδεύουν στις Η.Π.Α. ευκαιριακά για κάποια περιοδεία. Το φαινόμενο αυτό θα λάβει τεράστιες διαστάσεις από το 1950.

  Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί από τους καλλιτέχνες της πρώτης γενιάς των Ελλήνων μεταναστών πεθαίνουν ή περνούν στο περιθώριο. Συνεχίζουν να υπάρχουν δισκογραφικά οι : Γιώργος Κατσαρός, Αγγελική Καραγιάννη, Χαρίλαος Πιπεράκης, Μαϊκ Πατρινός, Τέτος Δημητριάδης, Αμαλία Βάκα κ.α. Από τους παλιούς εμφανίζονται στην δισκογραφία, οι: Βιργινία Μαγκίδου, Μάρκος Μέλκον, Βικτωρία Χαζάν,Ι. Δεγαϊτας, Αξιώτης Κεχαγιάς κ.α.

  Από τις αρχές του 1950 αρχίζει με μεγάλη ένταση το ρεύμα των περιοδειών Ελλήνων τραγουδιστών, συνθετών και στιχουργών από την Ελλάδα. Αυτό το γεγονός αναζωογονεί την ελληνική δισκογραφία της Αμερικής. Πολλοί από αυτούς εγκαθίστανται μόνιμα στην Αμερική. Στην δισκογραφία αυτής της περιόδου εμφανίζονται και νεώτερα πρόσωπα, πιθανότατα γεννημένα από Έλληνες της Αμερικής: Ελένη Μπρατσέρη, Όλγα Καββαδία, Τ. Πηγόπουλος, Ιωάννα Μακρή, Θεόδωρος Καβουράκης, Αγγελική Παλλαγούδη, Νίκος Πουρπουράκης κ.α. Πρέπει να αναφερθεί πως την δισκογραφία αυτής της περιόδου την καλύπτουν μικρές εταιρείες που ιδρύουν συνήθως Έλληνες. Περίπου 20 τέτοιες εταιρείες έχουν εντοπιστεί. Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός πως στην δισκογραφία συνεχίζει να υπάρχει η μικρασιάτικη ορχήστρα.

  Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους δημιουργούς (συνθέτες και στιχουργούς) της διασποράς όπως: Δημοσθένης Ζάττας, Λουκιανός Καββαδίας, Ορφέας Καραβίας, Νίκος Ρουμπάνης, Κώστας Γκαδίνης, Γιώργος Κατσαρός κ.α. Στις Η.Π.Α. από το 1910 – 1940 ηχογραφήθηκαν περίπου 2000 δίσκοι με ρεμπέτικα τραγούδια.

Πηγή (24grammata.com)

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό που η αγάπη κάμει...


 Το ψιθυρίζω εδώ και μήνες, το γραντζουνάω τελευταία και το μόνο που ξέρω είναι πως με μαγεύει σε αυτή την απλή του μορφή-ηχογράφηση απο τον δημιουργό του. Και έτσι, καθώς φαίνεται που έλεγε και η ξεχασμένη αρχόντισσα γιαγιά μου, μου θυμίζει μαγικές στιγμές με τους παλιούς μου φίλους μουσικούς, τον Στράτο, τον Κώστα, που παίζαμε κιθάρες και αφήναμε ορθάνοιχτες τις καρδιές μας. Και ό,τι μπεί. Και ό,τι είναι να αιστανθεί ο καθένας. 
 Αλλά και στιγμές μοναξιάς και γέννησης νέων τραγουδιών με το mini disc να καταγράφει και την κονσόλα αργότερα που δεν μάθαμε καλά ποτέ. Δύσκολοι τοκετοί, όχι πάντα φυσιολογικοί. Άλλοτε κλάμα, άλλοτε κρυφά γέλια και χαρές, άλλοτε μόνο συγκίνηση και επαφή. Καλά χρόνια με αγάπη που χάθηκαν πια ανεπιστρεπτί...

Αυτό που η αγάπη κάμει, δεν το μπορεί καμία δύναμη στη γη, είναι πολύ δυνατό και πολύτιμο κι ας κρατάει συνήθως τόσο λίγο.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Όση σου απομένει αγάπη...


"...ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι - φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά...."







Σαν πεθάνω

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη,
ὅταν ἀντικρὺ θἀνοίγη μέσ᾿ στὴ γλάστρα μου δειλὰ
ἕνα ρόδο – μία ζωούλα. Καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ χείλη
καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα θλιβερὴ σὰν τὴν ζωή μου,
ποὺ ἡ δροσιά της, κόμποι δάκρι θὰ κυλάη πονετικὸ
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ μὲ ρόδα θὰ στολίζῃ τὴ γιορτή μου,
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ θὰ μοῦ εἶνε κρεβατάκι νεκρικό.

Ὅσα ἀγάπησα στὰ χρόνια τῆς ζωῆς μου θὰ σκορπίσουν
καὶ θἀφανιστοῦν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριοῦ.
Ὅσα μ᾿ ἀγαπῆσαν μόνο θἄρθουν νὰ μὲ χαιρετίσουν
καὶ χλωμὰ θὰ μὲ φιλοῦνε σὰν ἀχτίδες φεγγαριοῦ.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ στερνὴ πνοή μου θἄρθη νὰ στὸ πῆ καὶ τότε πιά,
ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι
- φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά.

Μαρία Πολυδούρη

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Να μη λυγίσουνε κι εμάς, αυτά τα χρόνια...

 

Τόσο για μας. 

Σαν να το έγραψα εγώ φέτος τον Γενάρη για να σου πω όλα όσα παράπονα και αισθήματα νιώθω. 
Κάποιες φορές τα τραγούδια φίλων άλλων είναι πιο δικά μας. Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι φίλος μου, με την έννοια του ομοϊδεάτη. Τον παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πως του αξίζουν ακόμα πιο πολλά, ασχέτως που είναι ταπεινός και δεν θα τα ήθελε. 

Να είναι καλά να γράφει πάντα τέτοια αληθινά και σπουδαιά τραγούδια.
Αφιερωμένο στη γυναίκα μου που τόσο αγαπώ κι ας είναι δύσκολα πια τα λόγια.
Δεν θα λυγίσουμε κι εμείς, αυτά τα δύσκολα χρόνια. 

Όταν ξυπνάς κάθε πρωί και δεν μιλάς
μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά, κλείνεις την πόρτα`
αναρωτιέμαι πόσα τώρα πια μας δένουν
αν τα καλύτερα μπροστά μας περιμένουν

Πόσα από μένα κρύβεις και κουβαλάς
πού έχεις πάει κι έχεις κλείσει όλα τα φώτα
είναι η συνήθεια που όλα μας τα παίρνει
σαν ποταμός και τους δυο μας παρασέρνει

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιόν νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια

Την πλάτη σου τη νύχτα όταν γυρνάς
κοιτάζω στο ταβάνι τα βράδια μας τα πρώτα
ποιός τον άλλον πρώτα άφησε να φύγει
γίναμε ο ένας για τον άλλον τόσο λίγοι

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιον νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Οι ονειροπόλοι...υπάρχουν ακόμα.

 

Οι Ονειροπόλοι.

Σε ποίηση Γιώργου Μυλωνογιάννη

Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκ' εχθρός,
ενώ θα πρεπε νά 'μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη...

Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι όλοι ζούμε με τ' όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.

Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα 'ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ' αυτό,
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε...

Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ' αλήθεια
ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζουνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια...

Γελασμένοι... Δεν το 'χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα 'ρχόταν αυτός ο καιρός,
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός...
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.

Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει ιλαρή
στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι...

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Η μεγάλη μουσική...

Η μεγαλή μουσική με αναγεννά,
με κάνει να σκέφτομαι πράγματα δίκαια για όλους`
να κυκλώνω την αγάπη απο ύψη δυσθώρητα
να θωρώ την σιωπή απο τα τάρταρα της θλίψης
και καθώς με συγκινεί η φράση
"...μόλις γνώρισα μία κοπέλα που νόμιζε πως μπορούμε να πετάξουμε..."
αναρωτιέμαι για τα αναπάντητα ερωτήματα,
την αρρωστημένη συνύπαρξη των παντρεμένων
και την μεγαλειώδη δημιουργία των παιδιών τους,
των υπέροχων`
όλα αναδιπλώνονται και αναμορφώνονται,
όλα είναι ένας φίλος σαν τον Κωνσταντίνο Βροχοποιό
που με αγαπά για αυτό που είμαι
για αυτό που ποτέ δεν θα μάθω ότι είμαι
για αυτό που ποτέ δεν θα γίνω, 
το άσχημο ή το ομορφότερο,
για όλα όσα δεν θα μάθω και δεν θα προλάβω να δω
κι ας είναι τόσα
ο φίλος δεν πειράζει θα πει,
γιατί με αγαπά
γιατί με νιώθει
γιατί κάποια στιγμή 
θα αισθανθεί τη μεγάλη μουσική
που κατέκλυσε το είναι του
το είναι μου,
το είναι σου,
καλέ μου ακροατή.


Εσύ στον ουρανό, εγώ στο χώμα.
Μα και οι δυο στη γή, στον ίδιο πλανήτη, στον ίδιο Θεό. 
Ας γνωριστούμε καλύτερα διαμέσου της μεγάλης μουσικής μας.
Κανένα σύννεφο ανάμεσα στις καρδιές μας.







Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Κυρά των Χριστουγέννων...

Απόψε που η κυρά μου αρρώστησε
την φροντίζω και την αγαπώ όπως τις μεγάλες μας στιγμές
που όλα ήταν ένα γλυκό παραμύθι
που ολα ήταν ξένα απ' την κούραση και τις τριβές...

Απόψε που η κυρά μου, μου μίλησε
που μ' άκουσε και με κατάλαβε αληθινά
όλα μέσα μου άλλαξαν σε χρώμα
και το γκρίζο απ' τα σωθικά, έφυγε παντοτινά...

Απόψε που Χριστούγεννα θα ξημερώσει
είμαι ελεύθερος όσο μου αρκεί
και κάτι μέσα μου λέει πως δε θα τελειώσει
η αγάπη που μου μου 'μαθε η γυναίκα αυτή... 

 "Κυρά δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε..."




Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Emilia Ottaviano ( Ντουέτο )

Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη

Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου

Όσο αξίζει...

θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας

Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δε ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα

Όσο αξίζει...

Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω.


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Στιγμές...



Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Ποιος να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά
κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις
δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά
κατάγομαι απ' τη λύπη σου, το ξέρεις.

Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά
μ' αμφίβια μύρα και νερό απ' την Παλαιστίνη
Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή η μνήμη
σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά.

Πες μου τι ψάχνουμε σ' αυτή την συμφορά
όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει
και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ' ανοιχτά.

Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Θέλω απλά...

Θέλω απλά να ζήσω,
να ζήσω απλά,
αν είναι δυνατόν να ζήσω δυνατά και πολύ`
θέλω να δω τους πιο μακρινούς βιότοπους στην Αφρική
εκεί που βρίσκουν καταφύγιο τα μεταναστευτικά πουλιά που με μαγεύουν,
- σίγουρα είναι θεός που τα έφτιαξε -
και θέλω να δω και όλα τα υπέροχα βουνά του κόσμου`
σαν τα ελληνικά, 
τα Κρούσσια, το Μπέλες, το Παγγαίο, το Μενοίκιο, τον Βερτίσκο, το Πάικο, το Φαλακρό, τον Χολομώντα, τα Κερδύλια, τον Όλυμπο, τη Τζένα, τον Χορτιάτη, τον Γράμμο,
την..., τον..., 
ξανά και ξανά,
να κάνω διασχίσεις και κυνήγια ονειρεμένα
να μείνω στην καλύβα της αγάπης δίχως πολλές από τις σύγχρονες ανέσεις
μα να μείνω απόλυτα ευτυχής όσο θα είμαι μέσα της`

θέλω να μπω στις εναλλακτικές καλλιέργειες
και πιο βαθιά να μπω στην αγροτιά και την κτηνοτροφία
να πιάνω το χώμα και το χώμα να με χαϊδεύει
να βρίσκω την πηγή και η πηγή να με ξεδιψά
να νιώθω την πίστη του θείου και της φύσης και την πεμπτουσία της οικολογίας
κι ας μη πηγαίνω συχνά στην εκκλησία
ας γίνει η απαρχή να μονιάσουν μέσα μου
όλα όσα με κρατούν στα άκρα`

θέλω να μπω σε ένα κόκκινο καράβι
μέσα σε μια γαλάζια θάλασσα
με έναν κατακίτρινο ήλιο να με ζεσταίνει
με φόντο τα βασικά χρώματα
τις βασικές αρχές και ιδέες
καθώς θα συνομιλώ στο κατάστρωμα με συνταξιδιώτες
τους πιο μεγάλους και σπουδαίους ποιητές
τους πιο περίεργους ποιητές
τους πιο φευγάτους σαν και μένα
και τους πιο καλούς μουσικούς που θα με συντροφεύουν
με τις απόκοσμες νότες και την αλληλουχία τους`

θέλω να βρω στιγμές και στιγμές
να ρουφήξω όλο το μεδούλι απ' το ταξίδι τους
να κρατήσω όλη την ομορφιά του
μαζί με τα παιδάκια μου
να ζήσω
σε μια καλύβα της αγάπης
χωρίς πολιτισμό
χωρίς εφορίες και καυσαέριο
χωρίς χαράτσια και κοινόχρηστα
χωρίς λυπημένους ανθρώπους τριγύρω
χωρίς πισώπλατα χτυπήματα στο κεφάλι
που με πονούν ακόμα
που με θλίβουν βαθιά
χωρίς έλλειψη αγάπης ούτε ένα λεπτό
χωρίς καμία επαφή με την σκληρή και απάνθρωπη πόλη
- όλα τόσο κοινότυπα, τόσο γνωστά -
μα έτσι πρέπει να είναι η σιωπή
να αλυχτά, να ουρλιάζει, να αλαλάζει, να κυλά.