Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό που η αγάπη κάμει...


 Το ψιθυρίζω εδώ και μήνες, το γραντζουνάω τελευταία και το μόνο που ξέρω είναι πως με μαγεύει σε αυτή την απλή του μορφή-ηχογράφηση απο τον δημιουργό του. Και έτσι, καθώς φαίνεται που έλεγε και η ξεχασμένη αρχόντισσα γιαγιά μου, μου θυμίζει μαγικές στιγμές με τους παλιούς μου φίλους μουσικούς, τον Στράτο, τον Κώστα, που παίζαμε κιθάρες και αφήναμε ορθάνοιχτες τις καρδιές μας. Και ό,τι μπεί. Και ό,τι είναι να αιστανθεί ο καθένας. 
 Αλλά και στιγμές μοναξιάς και γέννησης νέων τραγουδιών με το mini disc να καταγράφει και την κονσόλα αργότερα που δεν μάθαμε καλά ποτέ. Δύσκολοι τοκετοί, όχι πάντα φυσιολογικοί. Άλλοτε κλάμα, άλλοτε κρυφά γέλια και χαρές, άλλοτε μόνο συγκίνηση και επαφή. Καλά χρόνια με αγάπη που χάθηκαν πια ανεπιστρεπτί...

Αυτό που η αγάπη κάμει, δεν το μπορεί καμία δύναμη στη γη, είναι πολύ δυνατό και πολύτιμο κι ας κρατάει συνήθως τόσο λίγο.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Όση σου απομένει αγάπη...


"...ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι - φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά...."







Σαν πεθάνω

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη,
ὅταν ἀντικρὺ θἀνοίγη μέσ᾿ στὴ γλάστρα μου δειλὰ
ἕνα ρόδο – μία ζωούλα. Καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ χείλη
καὶ θὰ μοῦ κλειστοῦν τὰ μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα θλιβερὴ σὰν τὴν ζωή μου,
ποὺ ἡ δροσιά της, κόμποι δάκρι θὰ κυλάη πονετικὸ
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ μὲ ρόδα θὰ στολίζῃ τὴ γιορτή μου,
στὸ ἅγιο χῶμα ποὺ θὰ μοῦ εἶνε κρεβατάκι νεκρικό.

Ὅσα ἀγάπησα στὰ χρόνια τῆς ζωῆς μου θὰ σκορπίσουν
καὶ θἀφανιστοῦν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριοῦ.
Ὅσα μ᾿ ἀγαπῆσαν μόνο θἄρθουν νὰ μὲ χαιρετίσουν
καὶ χλωμὰ θὰ μὲ φιλοῦνε σὰν ἀχτίδες φεγγαριοῦ.

Θὰ πεθάνω μίαν αὐγούλα μελαγχολικὴ τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ στερνὴ πνοή μου θἄρθη νὰ στὸ πῆ καὶ τότε πιά,
ὅση σοῦ ἀπομένει ἀγάπη, θἆναι σὰ θαμπὸ καντύλι
- φτωχὴ θύμηση στοῦ τάφου μου τὴν ἀπολησμονιά.

Μαρία Πολυδούρη

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Να μη λυγίσουνε κι εμάς, αυτά τα χρόνια...

 

Τόσο για μας. 

Σαν να το έγραψα εγώ φέτος τον Γενάρη για να σου πω όλα όσα παράπονα και αισθήματα νιώθω. 
Κάποιες φορές τα τραγούδια φίλων άλλων είναι πιο δικά μας. Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι φίλος μου, με την έννοια του ομοϊδεάτη. Τον παρακολουθώ χρόνια και ξέρω πως του αξίζουν ακόμα πιο πολλά, ασχέτως που είναι ταπεινός και δεν θα τα ήθελε. 

Να είναι καλά να γράφει πάντα τέτοια αληθινά και σπουδαιά τραγούδια.
Αφιερωμένο στη γυναίκα μου που τόσο αγαπώ κι ας είναι δύσκολα πια τα λόγια.
Δεν θα λυγίσουμε κι εμείς, αυτά τα δύσκολα χρόνια. 

Όταν ξυπνάς κάθε πρωί και δεν μιλάς
μου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά, κλείνεις την πόρτα`
αναρωτιέμαι πόσα τώρα πια μας δένουν
αν τα καλύτερα μπροστά μας περιμένουν

Πόσα από μένα κρύβεις και κουβαλάς
πού έχεις πάει κι έχεις κλείσει όλα τα φώτα
είναι η συνήθεια που όλα μας τα παίρνει
σαν ποταμός και τους δυο μας παρασέρνει

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιόν νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια

Την πλάτη σου τη νύχτα όταν γυρνάς
κοιτάζω στο ταβάνι τα βράδια μας τα πρώτα
ποιός τον άλλον πρώτα άφησε να φύγει
γίναμε ο ένας για τον άλλον τόσο λίγοι

Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
για ποιον νομίζεις είμαι εδώ
ποιός περπάτησε μαζί σου μεσ΄τα χιόνια
Πες μου τι ρόλο παίζω εγώ
μη χάνεσαι να μη χαθώ
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη νικήσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια
να μη λυγίσουνε κι εμάς αυτά τα χρόνια