Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Ακρωτηριασμένα όνειρα...

 Κρυφά όνειρα. Τόσο κρυμμένα βαθιά μας όσο και σφοδρώς ποθητά. Τα έζησα μέρες πολλές με τις λαμπερές αισιόδοξες αχτίδες του ήλιου, τα έκλαψα άλλες νύχτες με την μαύρη πλερέζα των σύγχρονων μετρολάγνων, νύχτες άλλοτε κρύες σαν την σημερινή. Κι αν το κρύο δεν τρυπά ακόμα κόκκαλα και το σώμα αντέχει, είναι κρύα η ψυχή πια. Τα όνειρα ακρωτηριάσθηκαν τόσο βίαια.


 Κρυφά όνειρα. Σαν το κρυφό gig των James στον Ξαρχάκο και το προσκλητήριο σάλπισμα τους στον Λευκό Πύργο. Όλα άλλαξαν πια.O Τim Booth  είπε στον "Ξαρχάκο" πως είναι απλά άρρωστο που κάποιοι δεν βρίσκονται ήδη στη φυλακή. Πως απλά είμαστε οι πρώτοι. Και πως σίγουρα δεν θα είμαστε μόνοι.

 Προσπαθεί να δώσει ελπίδα σε μια πόλη που από καιρό πια έχει πεθάνει..

 Σε μια χώρα που θα πληρώνει για πάντα την επιπολαιότητα και την αδιαφορία των πολιτικών "ηγετών" που πέρασαν και μας φέρθηκαν τουλάχιστον άδικα, αν όχι προδοτικά.

 Την επόμενη μέρα από αυτήν που  έλαβε χώρα το κρυφό σαρανταπεντάλεπτο των james για το οποίο τότε δεν ήξερα, βρέθηκα στο ψυχοπλακωτικό Ιβανόφειο για μια συναυλία με χορό και αγάπη. Με hit-άκια αλλά και B-sides. Με την ανάμνηση των κρυφών ονείρων. Με την ελπίδα ζωντανή. 

Σήμερα λοιπόν, το αίμα από τον ακρωτηριασμό θα το σκουπίσω με τραγούδια των james. Έτσι για να αφήσω την μουσική να μας οδηγεί στην ελπίδα. Έστω κι αν φαντάζει ματαίως ψεύτικη πια...