Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

.

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Νότια του ανύπαρκτου Βοριά...


Και ήρθα κάτι μέρες υγρές 
σαν την αχτίδα`
κάτι μέρες ηλιούλουστες 
σαν τη σταλαγματιά,
κάτι νύχτες του Μάη
σαν την άμοιρη ελπίδα,
να αρχίσω απ' την αρχή 
μα μου γνεψες, μάταια πια...

Και ξανάρθα να σου θυμίσω
τις μέρες τις σπουδαίες
δίχως γιατί, 
δίχως αλλά και πολλά`
και ήρθα ξανά να λευκάνω τις μαύρες σου ιδέες
νότια του ανύπαρκτου Βοριά...

Ουρανίσκος

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Τα μεγάλα παιδιά...

 Απόψε εγώ για σένα αισθάνομαι πολλά. Για παράδειγμα, ότι είμαστε δυο μεγάλα παιδιά. Εγώ με τα δυο παιδιά μου, που φαίνομαι τόσο μικρός και ανώριμος και συ χωρίς παιδιά που είσαι τόσο γλυκός και ώριμος λες και έχεις τόσα παιδιά. Δυο άντρες πραγματικοί που γαντζώθηκαν απο την αγάπη της μάνας τους. Σήμερα και χθες ήμουν με την μάνα μου, το δάκρυ μου δεν το κρατούσα, όταν παιρνούσα δίπλα της, θα ήθελα να φανώ πιο δυνατός όπως συνήθως, εσύ χωρίς την μητέρα σου...δυό παιδιά είμαστε τι θαρρείς...

 Και Κωστή μου, ακόμα δεν ήρθε η Κυριακή...Η καρδιά μας είναι φτιαγμένη απο το άρωμα και το χρώμα της αγάπης. 

Όπου κι αν είσαι φίλε, να είσαι καλά.

Ένα σπάνιο τραγούδι, σε σένα αφιερωμένο. Και στις γλυκές μητέρες μας.






 Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος
Μουσική: Μανώλης Φάμελλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Φάμελλος


Τα μεγάλα παιδιά
Δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
Και κανείς δε τους κάνει

Τα μεγάλα παιδιά

Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν

Τα μεγάλα παιδιά

Μέσα στ' άνετα σπίτια τους
Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
Να κοιμούνται ως αργά,
Το απόγευμα της Κυριακής.
Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς …

Στα τριάντα και κάτι

Στα σαράντα που φτάνουνε
Στο διπλό τους κρεβάτι
Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ' ένα φόβο
Τον κόσμο πως χάνουνε
Πως η καρδιά τους θα σπάσει
Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια

Τα μεγάλα παιδιά

Οι αιώνιες παρέες
Οι μοιραίοι έρωτες τους
Οι σκισμένες καρδιές τους
Και ο φόβος πως πια
ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν
Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν

Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν

Πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους
Τα μεγάλα όνειρα τους
Όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά
Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά

Κάποτε είχαν πιστέψει

Πως θα φανούν πιο δυνατοί
Στα βιβλία μια λέξη
Είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
Όμως πάλι όλα μείνανε
Σκοτεινά και ανεξήγητα
Κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
Δεν έβγαζαν πουθενά

Τα μεγάλα παιδιά

Που δεν ξέρουν τι θέλουν
Που δεν θέλουν να ξέρουν
Τι τους φταίει κι υποφέρουν

Τα μεγάλα παιδιά

Προσπάθησε να συγχωρείς
Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Το πιο λευκό χρώμα της σκέψης μου...

Ένα δάκρυ πολύτιμο για την συναυλία των Πυξ Λαξ τον Σεπτέμβρη. (Εγώ πάντως πήρα εισιτήρια από τώρα...)

Ένα δάκρυ πολύτιμο για το το "Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια" που αγάπησα τόσο πολύ...

Ένα δάκρυ πολύτιμο για τον Μάνο που δεν θα είναι εκεί, να χτυπάει τα κρουστά του και να τραγουδάει με την μπάντα.

Ένα δάκρυ τόσο πολύτιμο πια, για όλες τις αγαπημένες μας που κάποτε υπήρξαν το πιο λευκό χρώμα απ' τη σκέψη μας. Θα τις θυμόμαστε για πάντα, είναι σίγουρο αυτό.

Ένα δάκρυ πολύτιμο απόψε, να μας λυτρώσει από όλα τα μικρά προβλήματα μας.

Στους φίλους του Ουρανίσκου το αφιερώνω. Με την αγάπη μου.

Υγ: Μη με ρωτήσετε με ποιο τραγούδι θα ήθελα να ξεκινήσει η συναυλία τον Σεπτέμβρη...




Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Άλλη μια φορά...αντέχω.

Με πνίγει ο θυμός για το άδικο
και με πληγώνει το μαχαίρι των εξελίξεων`
βλέπω τους πιο χαρούμενους ανθρώπους γύρω μου
να κείτονται σκυθρωποί,
να χάνουν το γέλιο τους,
να χάνουν τις δουλειές τους,
να χάνουν το μέλλον τους,
να μαζεύουν τα δολοφονημένα όνειρα τους`
με τα αιματοβαμμένα χέρια τους να τα κουβαλούν στις μικρές αγκαλιές τους
για το πιο κοντινό νεκροταφείο
όπου τους υποδέχονται οι μαύρες σιωπές,
οι σκιές των πολλών "γιατί" 
και η κατήφια του δημοτικού υπαλλήλου
που πρόσφατα του έκοψαν όλα τα επιδόματα
και του πήρε η τράπεζα το σπίτι`
Βλέπω τους πιο ελεύθερους ανθρώπους,
τους βουνίσιους,
αυτούς που αγαπούν τα σκυλιά τους
όσο τα παιδιά τους,
να μένουν έγκλειστοι στα διαμερίσματα τους
δίχως καύσιμο ψυχής,
δίχως όραμα για φανταστικές πορείες`
να μοχθούν δίχως αποτέλεσμα
να αντέχουν.
Ναι θα αντέχουν, να το γνωρίζετε συμπατριώτες συμφεροντολόγοι`
θα αντέχουν τα κύματα των άδικων λόγων σας,
θα αντέχουν την φωτιά των ύπουλων πεπραγμένων σας,
θα αντέχουν το αλάτι
στα ανοιχτά μάτια των πληγωμένων βλεμμάτων τους`
θα αντέχουν την πουστιά σας`
ώσπου μια μέρα,
μια μέρα απρόσμενα λαμπερή,
θα σας πατήσουν στο κεφάλι, χωρίς ντροπή και οίκτο.


Ουρανίσκος