Παίξε παλιάτσο, τα τραγούδια σου τελειώνουν...

Πρόλογος μιας πολύ παλιάς εποχής.

 Περνούσα με τον φίλο μου τον Νίκο πολλά τέτοια βράδια. Μόνοι μας. Είχαμε μια φοβερή επικοινωνία, μόνο με τα μάτια. Γιατί τα λόγια ήταν φτωχά. Και πως να μην ήταν άλλωστε,  αφού ντρεπόμασταν να παραδεχθούμε την νεανική ευαισθησία μας,  σε μια εποχή εφηβείας από την φύση της σκληρή.

  Ήμασταν πολύ δεμένοι κι ας άλλαξαν πολλά. Ξενύχτια, παιχνίδια, εξώφυλλα, δισκάκια που γράφαμε τότε, μουσικές που ανακαλύπταμε πριν από άλλους ή όλους νομίζαμε, ίσως κάποιες φορές, να ήταν έτσι. Κοπέλες που μας απασχολούσαν, τηλέφωνα ατελείωτα πάνω στον καναπέ, έρωτες αταίριαστοι, φαγητό με φίλους, συναυλίες, πολλές συναυλίες εντός κι εκτός και ψυχή που άλλοι τότε δεν είχαν για να καταλάβουν.

 Δεν ήμουν αυτός που είμαι τώρα μα σίγουρα η αγάπη που είχα και έχω στον Νικολάκη είναι μεγάλη κι ας μη το ξέρει πια. Χαθήκαμε κι αυτό είναι κάτι ακόμα που με πληγώνει. Ποιος φταίει δε με νοιάζει, μόνο εμένα κατηγορώ εξάλλου.

 Πάντα τέτοια εποχή, θα γυρνώ στο σπίτι του με την μυρωδιά  του "Παίξε Παλιάτσο", ένα τραγούδι του Φίλιππα που άκουγα εκείνη την εποχή, ξενυχτώντας τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια ή μισοκοιμώμενος άλλες φορές πάνω από το Phillips, περιμένοντας να τελειώσει η εγγραφή κάποιου δίσκου. 

 Και θα σκέφθομαι πάντα το ίδιο: "- ο καιρός καλοκαίριασε πάλι ε; "
Και θα αισθάνομαι πάντα καλά, θα βυθίζομαι όσο αντέχω, θα μένω για λίγο ελεύθερος όπως τότε παλιά μαζί.

 Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα χρόνια που μου χάρισες φίλε, πριν ακόμα μπερδευτούν τα πράγματα... Να είσαι πάντα καλά.

Υγ: Η συναισθηματική μου φόρτιση και ανάγκη με έκανε να ψάξω στα παλιά μου δισκάκια των Πυξ Λαξ τον δίσκο εκείνο του 1997 που ήταν πραγματικά κρίσιμος όπως λέει και ο τίτλος του. "Παίξε παλιάτσο, τα τραγούδια σου τελειώνουν", υποδηλώνοντας την πραγματική αγωνία των δημιουργών για νέο ουσιώδες και αξιόλογο υλικό. Ο δικός μου δίσκος σε σχετικώς καλή κατάσταση με μικρές φθορές γύρω γύρω, γράφει στο κάτω μέρος του με κεφαλαία:

Π Ε Ρ Ι Ο Ρ Ι Σ Μ Ε Ν Α   Α Ν Τ Ι Τ Υ Π Α. 

 Νομίζω κάπου τον πήρε το μάτι μου να εκδίδεται ξανά σε μια πολύ γνωστή εφημερίδα μια Κυριακή του Ιούλη. Ιούλης τουλάχιστον...

Πριν χρόνια πολλά

Στο σπίτι σου

ανέπνεαν οι τοίχοι τις μουσικές μας

και οι άγουρες καρδιές μας

προσμέναν αισθήματα

κορίτσια που μας πλήγωναν

μα τα σώματα επέμεναν

σε ξενύχτια που πια νοσταλγούν τα μάτια

σε νότες που πια με γερνούν σε δωμάτια

σε ετερόκλητα γιατί

σε συναυλίες και μπλουζάκια με τις κίτρινες σιλουέτες

η ανταπόκριση της Δήμητρας

οι αναμνήσεις από τα ταξίδια και τα τραγούδια

τα φώτα της πόλης και η μυρωδιά του Ιούλη

που φέρνει ο πόνος

κάθε φέτος και χειρότερα

κάθε φέτος και πιο μόνος

καμιά φορά δε νιώσαμε σαν τώρα πιο δυνατά

εγώ κι η καρδιά φίλε μου

πως γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι.

Ουρανίσκος


" σε τέσσερεις νότες με βάζεις, με κρίνεις,
με τέσσερεις λέξεις με γερνάς..."

...Δεν ξέρω αν μπορώ...