Σαν δέντρο...

  Σε ψιλοέβρισα απόψε. Μετά απο τόσο καιρό. Εσένα που σε αγαπώ τόσο πολύ στ' αλήθεια... Ο πιο καλός μου καλλιτέχνης και τραγουδοποιός. Γιατί με κάνεις και κλαίω ξανά...; Γιατί; Καλά δεν σκεφτόμουν, καλά δεν στεναχωριόμουν για τόσα πολλά με το μυαλό μου το κλούβιο. 

  Εσύ Μανώλη έφερες πάλι την γλυκιά θλίψη, μια ολόγλυκια θλίψη που με κάνει όμως να ξέρω πως ζω. Πως υπάρχω και είμαι εδώ καλά, στον τόπο μου που μπορεί να φαντάζει και να είναι τόσο προσωρινός, όσο και μόνιμος ταυτόχρονα. Σαν τον τόπο που διάλεξε ή δεν διάλεξε το πιθανότερο, να φυτρώσει και να μεγαλώσει ένα δέντρο. 

  Αλήθεια σκέφθηκε κανείς, ένα δέντρο, πόσο εγκλωβισμένο θα αισθάνεται, αφού δεν κινείται; Που έτυχε να βρεθεί απο ένα αέρινο σπόρο σε κάποια γη της στιγμής; Σκέφτομαι για κάθε δέντρο πόσο δύσκολα θα περνούν οι εποχές αν είναι τυχερό και είναι τέσσερεις στον ίδιο τόπο, μα και πόσο ευτυχισμένο και τυχερό θα αισθάνεται αν αυτός ο τόπος που έτυχε να φυτρώσει είναι ένα καθ 'όλα αξιοπρεπές και όμορφο μέρος. Η πατρίδα του... 

  Ένα δέντρο είμαι, με τις ρίζες του απλωμένες σε ένα σχιστό λαγκάδι, μαζί με μια υπέροχη συντροφιά, ένα άλλο πιο καλό και όμορφο δέντρο. Την γυναίκα μου την υπέροχη Β. και δυο μικρά θαμνάκια λίγο πιο πέρα να μου κάνουν όμορφη παρέα. Να μου γεμίζουν τη ζωή. Να με κάνουν ευτυχισμένο. Εμείς όλοι ένα, όλοι εδώ, να προσευχόμαστε εσώτερα, για τον ευλογημένο τόπο που ριζώσαμε προσωρινά. Η έννοια της  μεταφύτευσης όμως, δεν μας χαλά μα μας προβληματίζει... Προς το παρόν έχουμε μία μόνο πατρίδα όλοι μαζί. Μα θα αντέχαμε και για άλλη μία, πιο μακρινή και αλλότινη σίγουρα. Θα την περιγράψω, όσο μπορώ. 

  Σ'ενα χωράφι δίπλα στα ρυάκια των χιονισμένων νερών, σε μία βουνοπλαγιά που θα την λένε Νεραϊδοπούρναρο, θα στήσουμε γι' αρχή μια καλύβα με δύο δώματα και ένα μαγειριό. Θα ζήσουμε λίγους μήνους που λέγαν κι οι παλιοί, σαν νομάδες πρωτόβγαλτοι, μα όλα θα αλλάζουν όσο ο καιρός θα περνά. Θα κυνηγώ και θα φέρνω κρέας και ψάρι στο σπίτι, θα καλλιεργώ και θα μάθω τους νόμους της φύσης. Θα προσέχω τα παιδιά και την γυναίκα μου, θα τους μαγειρεύω και θα τους έχω πάντα χαρούμενους σαν δέντρα που επέλεξαν τα υγρά χωμάτινα μονοπάτια των ριζών τους. 

  Θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια μέχρι τα βαθιά γεράματα.Θα δώ με το άλλο μου μισό δέντρο, τα θαμνάκια να μεγαλώνουν και να μας χαρίζουν νέα δεντρύλια. Θα γίνω ένα δέντρο σε ένα γλυκό τόπο που εγώ θα επιλέξω επιτέλους για μία και μόνο φορά. Που θα είναι και η τελευταία. Τα θαμνάκια θα με ευχαριστούν και θα με ευλογούν γι' αυτό. Όσο για την γυναίκα μου, το άλλο μεγάλο δέντρο, αυτή θα με αγκαλιάσει με τα κλάδιά της, θα μου δώσει σκιά και αγάπη και θα με ανάγει επιτέλους πια, σε μικρό Θεό, μια σωστή γι' αυτήν βλασφημία....

  Καλό μήνα σε όλα τα δέντρα που φύτρωσαν σε λάθος χωράφια...

  Ολους σας αγαπώ και σας εύχομαι καλή και γρήγορη μεταφύτευση...

Αφιερωμένο στην Βασούλα, την Χρύσα και τον Χρηστάκο.

Δον Ουρανίσκος Σωτηράκης, ο επαρμένος.