Οι φτέρες και οι ψυχές ...: Ακόμα δεν σε ξέρω...

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Ακόμα δεν σε ξέρω...

2 σχόλια:

Aerlyn0204 είπε...: Πολυ προσφατο ποστ και απο το δικο μου blog....
Τελειο τραγουδι...; 21 Μαΐου 2011 στις 11:57 μ.μ.
Ουρανίσκος είπε...: # Aerlyn0204

Πραγματικά όμορφο, χαίρομαι που έχουμε κοινά γούστα...Να είσαι καλά και να τα λέμε.Φιλιά πολλά!; 30 Μαΐου 2011 στις 11:54 π.μ.

Έλα πίσω αγάπη, οδήγησε με στις φτέρες, στις απόκοσμες ψυχές τους, που νιώθουν όσα δεν νιώθουν πολλές φορές οι ανθρώπινες ψυχές...
Όλα για σένα αγάπη.
Όλα απο σένα και μέσα απο σένα...
Γιατί μακριά σου όλα ψέμα. Ανάστησε με αγάπη. Έλα με τη δροσιά και με τον πυρετό, με τ' αναφιλητό, να σου θυμίσω το μυστικό που κάποτε σου εμπιστεύθηκα...
Οδήγησε με αγάπη, στο σωστό μονοπάτι.
Μέσα απο τις φτέρες, ανοίχθηκες πάλι μπροστά μου.
Αγάπη.

"...Θεέ μου, ετούτη τη νυχτιά που σκούζουν οι αγέρες ωσάν ψυχές αμαρτωλές που οι τάφοι δεν τις θέλουν, σκέψου όσους σ' ένα φτωχικό κρεβάτι ξαπλωμένοι κοιμούνται για να πάρουνε δυνάμεις, λες μονάχα για να βαστήξουν κι αύριο το χτεσινό τους πόνο...
Θεέ μου, πάρε ανθρώπινη καρδιά και σκέψου απόψε τους γερασμένους ποιητές που ζούνε πικραμένοι, γιατί ποτές στην πόρτα τους δε χτύπησεν η δόξα`
σκέψου όσους που, ότι υψώνουνε μ' αγάπη και με μόχτο, η Μοίρα τους σαν άνεμος κακός τους το γκρεμίζει`εκείνους που αποστάσανε να ζουν και να προσμένουν ένα αύριο, στ' άλλα ξέχωρο και που ποτές δε θα 'ρθει`
σκέψου αυτούς που τους κοιτάει ο κόσμος και γελάει, τους αγαθούς, μισότρελους, που τους πειράζουν όλοι, τους χρονικούς τους άρρωστους που ολημερίς πεθαίνουν`τις νέες που είναι άσχημες και λιώνουνε γι' αγάπη δίχως κανείς να βρίσκεται για να τις αγαπήσει...
εκείνους που μοχθούν σκληρά για ν' αναπαύονται άλλοι` τους ήμερους και τους καλούς και τους κατατρεγμένους που δεν μπορούν να κλάψουνε γιατί πολύ εκλάψαν`
σκέψου, Θεέ μου, όσους σ' αυτόν τον κόσμο είναι ταμένοι να σκύβουνε, να σέρνονται και να πονάνε, δίχως στις Εκκλησιές σου να μπορούν ξαλάφρωμα να βρούνε,γιατ' είναι τόσο η φτωχή φωνή τους ραγισμένη κι είναι ψηλά, πολύ ψηλά ο θρόνος ο δικός Σου..."

Κώστας Ουράνης

Είναι που άλλαξαν απότομα οι μέρες
κι ούτε τα φύλλα του φθινοπώρου ξέρουνε πια τη μοίρα τους.
Κι όμως
πάει καιρός που χαμηλώσαμε το φως
για να μπορέσουμε να δούμε
πάει καιρός που χαμηλώσαμε και τα μάτια
για να μπορέσουμε να υπάρξουμε.
Τόσον καιρό κανεις δε λογάριασε τ' αγάλματα
και τις σκιές που άπλωναν πεισματικά
νοηματοδοτώντας κι αλλιώς τους ανθρώπους.
Τόσον καιρό,κανείς...
Κι ήρθε τώρα η στιγμή να συλλογιστούμε
πάνω απ' τα πτώματά μας
για τη ζωή μας.
Ποια σημασία να 'χαν άραγε
τα σκυφτά εκείνα απογεύματα πάνω από στοίβες βιβλία,
το αργό ξεφύλλισμα των δακρύων
κι η συσπείρωση της ψυχής
σαν φίδι
γύρω από ένα κέντρο που συνεχώς μετατοπιζόταν
έξω από εμάς;
Ποια σημασία
κι αυτός ο άνθρωπος που φωσφορίζει μες στη νύχτα
από τη λύπη του;
Το φως κυρτώνει
λυγίζει σαν τόξο
στα χέρια γνώριμου θεού
μας παρακάμπτει
για να φωτίσει το άλλο μισό του φόνου
που τόσον καιρό μελετούσαμε
μα στο τέλος διστάσαμε.
Τόσον καιρό,για τη ζωή μας,ποια σημασία;...
Ο κόσμος άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να βουλιάζει
με το δικό του ρυθμό
μες στο δικό μας σκοτάδι.
Κι αν υπάρχει μια ελπίδα
είναι που αλλάζουν απότομα οι μέρες
και δεν προλαβαίνουμε να συλλογιστούμε
τόσον καιρό,για τη ζωή μας, μια σημασία...

.................................................

Ίσως να μάθαινα κάποτε να μιλώ
αν μαθήτευα απέναντι από μια ρυτίδα του προσώπου σου
δίπλα στις δύσκολες αναπνοές των πόρων σου
στην ανυπεράσπιστη βροχή που έφερναν τα μάτια σου
ίσως και να μιλούσα
όπως μιλά το νερό στις ρίζες της σιωπής σου
και το μαστίγιο του Θεού στις γυμνές πλάτες των ονείρων μου
αν με κλειδώναν μέσα στη μουσική
κι έχανα το κλειδί του σολ
μια για πάντα
έγκλειστος
στους ήχους που σε γυρνούσαν πλάι μου
κι ας μη σε είχα,
στα οράματα που σε γεννούσαν πάλι να κλαις
γονατιστή έξω απ' τη χαμηλή θύρα των παραμυθιών
τι γλώσσα να μιλούσες τότε
ποια Σταχτοπούτα να χάσει το γοβάκι της
και να βρω τα λογικά μου
πώς να μιλήσω
τώρα που ο Κοντορεβυθούλης ξανάχασε το δρόμο του
στο λαβύρινθο που φτιάξαν τα δάκρυά σου
κι εσύ μονάχα ξέρεις πώς θα βγεις από εκεί
ακολουθώντας
επτά σκουφάκια κόκκινα κι ένα λευκό φουστάνι
από τους νάνους που γδύσαν τη Χιονάτη
κι έτσι γυμνή την κυνηγούν,γελούνε και φωνάζουν...,
πώς να μιλήσω...
Ίσως να μάθαινα κάποτε να μιλώ
αν ασκήτευα χαμηλά στα λουλούδια
που μόλις πατήσαν τα πόδια σου.

Ιωάννης Κυριαζής
Μαύρο σαν την ψυχή του χιονιού
Αλεξίσφαιρο, 1992

«Μανία και Χαρά του Κυνηγίου»

«Κάθε κυνηγετική περίοδο τα δασαρχεία µας εκδίδουν, όπως διάβασα κάπου, 100.000 κυνηγετικές άδειες. Είµαι ένας από τις αυτές τις 100.000 κυνηγούς και µπορώ να πω µαζί µε τον Ουγκώ ότι “και ένας ακόµα να ’µενε, αυτός θα ήµουν εγώ”. Γιατί δεν αγαπώ απλώς το κυνήγι, έχω το πάθος του. Και το πάθος αυτό είναι τόσο περισσότερο δυνατό κι αποκλειστικό, όσο είναι όψιµο. Με κατάλαβε άξαφνα κι απροσδόκητα “Nel mezzo del cammin” (στη µέση της διαδροµής) του βίου µου. Δεν λένε ότι τα όψιµα πάθη είναι τα πιο σφοδρά, τα πιο κυριαρχικά;

Ισαµε πριν από µερικά χρόνια το κυνήγι ήταν ότι µ’ ενδιέφερε λιγότερο, σήµερα ότι µ’ ενδιαφέρει περισσότερο. Μ’ απορρόφησε ολόκληρο. Οπως η Περσεφόνη ζούσε το µισό χρόνο στον Αδη και το άλλο µισό πάνω στη γη, έτσι κι εγώ αισθάνοµαι ότι ζω όσο κρατάει η κυνηγετική περίοδος και τον άλλο καιρό περιµένω, σ’ ένα είδος νάρκης, τον ξαναερχοµό της.

Δεν κάνω παρά σχέδια κυνηγετικά.

Τα όνειρά µου είναι κυνηγετικά. Να πάω στην Αφρική να σκοτώσω χοντρό κυνήγι ή στο Δέλτα του Δούναβη που είναι η ζούγκλα των υδροβίων πουλιών.

Δεν µετακινούµαι µέσα στην Ελλάδα παρά µόνο για να κυνηγήσω κι είµαι πρόθυµος να κυνηγήσω οπουδήποτε, µ’ οποιονδήποτε και για οσοδήποτε καιρό.

Στο σπίτι µου περιστοιχίζοµαι από καταλόγους κυνηγετικούς, δέχοµαι κατά προτίµηση κυνηγούς κι όπως οι µεγάλοι βιοµηχανικοί οίκοι έχουν παντού αντιπροσωπίες, έτσι κι εγώ έχω σε διάφορα µέρη της Ελλάδος τους ανθρώπους µου, που µε κρατάνε ενήµερο των τοπικών περασµάτων των αποδηµητικών πουλιών, ή που µε συνοδεύουν στο κυνήγι του ενδηµικού θηράµατος και που είναι για µένα ό,τι ήταν οι κοµµατάρχες για τους πολιτικούς µας. Η ιµατιοθήκη µου περιλαµβάνει πλήρεις αµφιέσεις για κάθε είδους κυνήγι: κάµπου, βουνού, δασών και βάλτων και για κάθε καιρό, ζέστη, δροσιά, παγωνιά, βροχή. Τα συρτάρια µου είναι γεµάτα φυσίγγια για όλων των ειδών τα θηράµατα, επιστηµονικά γοµωµένα για να έχουν άρτια απόδοση µε οποιαδήποτε καιρική συνθήκη. Κι όλα αυτά δεν είναι τίποτα!

Στο κυνήγι, και χάριν του κυνηγίου, εκβιάζω τον εαυτό µου ν’ αλλάζει τις πιο βασικές του ιδιότητες: Εγώ που απεχθάνοµαι το περπάτηµα, κάνω αγόγγυστα, αν και µε τη γλώσσα κρεµασµένη έξω, τις επίπονες και πολύωρες πεζοπορίες που απαιτεί. Εγώ που έχω το φόβο των µικροβίων, έχω πιει νερά κι έχω φάει πράγµατα πλέον ύποπτης καθαριότητας. Εγώ που αγαπώ τις ανέσεις µου, κλείνω τα µάτια σ’ όλες τις ταλαιπωρίες του κυνηγίου: στην αφόρητη ζέστη που µεταβάλλει τα σωθικά σε αναµµένο καµίνι, στο τουρτούρισµα της πρωινής παγωνιάς, στην ακαθαρισία του σώµατος, στα ζωΰφια κι άντεξα κάποτε να µείνω δέκα ολόκληρες µέρες, χειµώνα καιρό, σ’ ένα βουνό της Μακεδονίας, µέσα σε µια εγκαταλελειµµένη αχυροκαλύβα τσοπάνηδων, περιστοιχισµένος από χωρικούς µε τους οποίους συνέτρωγα από τα ίδια πιάτα, ακούγοντας τα ποντίκια να τραγανίζουν τα τρόφιµά µας δέκα πόντους µακριά από το κεφάλι µου, κοιµόµουν στο χώµα και ασφυκτιώντας από τον πυκνό καπνό της πελώριας φωτιάς που διατηρούσαµε αναµµένη τη νύχτα στο κέντρο της καλύβας και εν τούτοις ήµουν ευτυχισµένος.

Για την ικανοποίηση του πάθους µου, έχω γυρίσει λίγο-πολύ όλη την Ελλάδα, µ’ όλα τα µεταφορικά µέσα -από αεροπλάνο µέχρι µουλάρι- και κυνήγησα όλων των ειδών τα θηράµατα. Εχω περιέλθει τους γυµνούς µακεδονίτικους κάµπους για πεδινές πέρδικες, έχω σκαρφαλώσει στα πετρώδη (και τι πετρώδη) βουνά των Κυκλάδων για πετροπέρδικες, έχω κάνει καρτέρι γι’ αγριογούρουνα, το χειµώνα, µέσα στα δασώδη υψώµατα του Καµπιρλί, αγνάντια στο χιονισµένο Μπέλλες, έχω τσαλαβουτήσει για µπεκατσίνια στους βάλτους της Ράχης, έχω αντικρίσει κοπάδια λύκων στο Γαλλικό ποταµό, πήγα για πάπιες από τη Στυµφαλία έως τη Χαλκιδική, κυνήγησα νύχτα αγριοπερίστερα, µπαίνοντας στις θαλάσσιες σπηλιές τους µε βάρκα και µε πυροφάνι, βρέθηκα στα περάσµατα των τρυγονιών στην Τήνο και των ορτυκιών στη Μυτιλήνη και πήγα για λαγούς στην Ηπειρο.

Οταν απέκτησα ένα σκυλί που συνδυάζει τα τελειότερα φυσικά χαρίσµατα µε την τελειότερη εκγύµναση, χάρηκα περισσότερο παρά οποιαδήποτε ερωτική µου κατάκτηση κι ένιωσα περισσότερη υπερηφάνεια όταν σκότωσα ένα αγριογούρουνο, παρ’ όση για το ωραιότερό µου ποίηµα...

Είµαι όπως βλέπετε ένας από τους πιο µανιώδεις Νεµρώδ της Ελλάδας. Είµαι κι ένας από τους καλύτερους;

...Εγώ οµολογώ µε ειλικρίνεια ότι είµαι ένας πολύ µέτριος κυνηγός. Οταν βλέπω ένα λαγό ή ένα πουλί να πέφτει από τα σκάγια µου, αισθάνοµαι τόση χαρά, όση και... έκπληξη. Και δεν έχω ακόµα αποβάλει εντελώς τη συνήθεια να κοιτάζω γύρω µου, για να βεβαιωθώ ότι είµαι µόνος κι ότι το θήραµα που έπεσε δεν έπεσε από κανενός άλλου κυνηγού την τουφεκιά. Μολονότι έχω πάει παντού όπου βρίσκεται το περισσότερο θήραµα, ποτέ µου δεν σκότωσα σε µια ηµέρα περισσότερους από δύο λαγούς, ή από τέσσερις πέρδικες, ή από έξι τρυγόνια ή από δέκα ορτύκια κι ένας θεός ξέρει πόσα φυσίγγια έχω κάψει. Εξακολουθώ όµως να κυνηγώ µε την ίδια φιλοσοφική διάθεση, που ο Κάντιτ του Βολτέρου καλλιεργούσε τον κήπο του, γιατί η χαρά και η συγκίνηση του κυνηγίου δεν περιορίζονται σ’ ό,τι κανείς σκοτώνει!

Οσοι δεν κυνηγούν δεν ξέρουν κι ούτε µπορούν να διαισθανθούν πώς χτυπάει η καρδιά του κυνηγού, όταν το σκυλί του στέκεται σε µια “φέρµα”, ή όταν σηκώνει τ’ όπλο του σ’ ένα κοπάδι πέρδικες, που πετιούνται άξαφνα από µπρος του µ’ ένα πολυάριθµο και δυνατό θόρυβο φτερών, µε πόσο συγκεντρωµένο και αµείωτο ενδιαφέρον πεζοπορεί ώρες ολόκληρες σ’ αναζήτηση του θηράµατος όσο κι αν αυτό παίζει το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ρώσοι στον Μεγάλο Ναπολέοντα κατά την προέλασή του ίσαµε τη Μόσχα, πόσο κατέχεται από την ελπίδα ότι αν απέτυχε σ’ αυτό το πουλί, θα πετύχει στο επόµενο που θα του παρουσιαστεί, τι γλυκό που είναι το ψωµοτύρι που τρώει κοντά σε µια πηγή λαλέουσα, ύστερα από ένα εξαντλητικό περπάτηµα και πόσο πληρέστερα και βαθύτερα από κάθε άνθρωπο νιώθει και χαίρεται τη φύση αυτός που διασχίζει κάµπους, ανεβοκατεβαίνει βουνά, σταµατάει σε πανοπτικά σηµεία των οριζόντων, µυρίζει θάλασσα και βραδιάζεται κάτω από βαθιούς έναστρους ουρανούς, µέσα σ’ ερηµιές όπου κλαυθµηρίζει η κουκουβάγια, κρίζουν οι γρύλοι και θροΐζουν µυστηριωδώς τα φυλλώµατα.

Oλα αυτά βάζουν τον κυνηγό σε µια κατάσταση θείας ευφορίας. Οι πλόκαµοι της καθηµερινής ζωής, µιζέριες, εναντιώσεις, φροντίδες, ανησυχίες, ξεσφίγγουν ολότελα και αφήνουν την ψυχή και το πνεύµα ελεύθερα, τα νεύρα του γαληνεύουν όπως κάτω από την επίδραση οπίου κι αποδίδεται στον εαυτό του τέτοιος που ήταν ο άνθρωπος
στη χαραυγή του κόσµου:

Μονοκόµµατος, αφρόντιστος, ίσιος κι ελεύθερος».

Κώστας Ουράνης

Οι φτέρες και οι ψυχές ...

Έτσι αγαπάνε οι ποιητές...

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Ακόμα δεν σε ξέρω...

2 σχόλια:

Δημοφιλή φτεραναγνώσματα