Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου κάποιος μπαίνει και ξαπλώνει με τα ρούχα του Σαββάτου και πεθαίνει είναι Αύγουστος οι μέρες σαν αμέριμνα σκυλιά γυρνούν στο δάσος και στα δώματα οι εραστές αποκοιμιούνται νικημένοι από το πάθος αγκαλιά...
Στο παλιό ξενοδοχείο τρέχει πίσω το ρολόι και οι ένοχοι ξυπνούν στο όνειρό τους πάλι αθώοι και ανάλαφροι περνούν μέσα από τους βρώμικους καθρέφτες με τα άσπρα τους κοστούμια και τις βραδινές τους τουαλέτες τι ομορφιά...
Στο παλιό ξενοδοχείο του θανάτου τα μπαλκόνια είναι πάντα ανθισμένα και μια ορχήστρα παίζει αιώνια και τα έπιπλα χορεύουν βαλς μέσα στα έρημα δωμάτια και οι βρύσες τρέχουν γέλια και οι τοίχοι στάζουν δάκρυα ποταμούς...
Στο παλιό ξενοδοχείο άκου ρίχνουνε το ζάρι λένε αν είσαι τυχερός μπορεί κι εσύ να πάρεις χάρη στο κατώφλι ενώ ο γέρος θυρωρός όρθιος κοιμάται μες στο δρόμο ένα παιδί το σκάει τη νύχτα δεν φοβάται τώρα πια...
Θα δοκιμάσω μαζι σου με άλλους όρους. Θα επαναδιαπραγματευτώ ωσάν πολιτικός ψεύτης με ξύλινη γλώσσα και ανακρίβειες. Δεν θα το ήθελα ποτέ βεβαίως αυτό. Να πιεστώ και να πω "ψέματα" στον μόνο άνθρωπο που έμαθα να στάζω αλήθειες απο καρδιάς. Τα καλά και τα άσχημα. Μα πάντα αλήθειες.
Θα μάθω λοιπόν να μη σου ζητώ πια τίποτα. Κι ας χρειάζομαι τόσα. Τίποτα που δεν μπορείς, τίποτα που δεν θέλεις να δώσεις. Θα δίνω μονάχα αφειδώς και θα υπονομεύω το φιλότιμο σου. Για την ακρίβεια θα το τσακίσω. Θα σου στήσω τις πιο σύγχρονες παγίδες εκροής φιλότιμου που κυκλοφορούν στην πιάτσα και θα μαθητεύσω άριστα την στωϊκότητα και την προσμονή.
Να περιμένω να μου δώσεις πιο πολλά απο απο αυτά που χρειάζομαι. Θα σε εκδικηθώ. Για την εως τώρα αδιαφορία σου να με καταλάβεις. Για την εως τώρα αρνητικότητα σου να με νιώσεις. Ζητώ επιτακτικά αυτά τα λίγα που χρειάζομαι απαραιτήτως για να υπάρξω. Αλλιώς δεν υφίσταμαι. Δεν κείμαι. Δεν μπορώ να γελώ. Και αν εσύ δεν μπορείς τώρα που σου λέω την αλήθεια, δεν θα μπορέσεις ποτέ. Θα είμαι συνεχώς πίσω και μακριά σου. Ώσπου το μαυρό απροκάλυπτα κίβδηλο χιόνι, θα πέσει μια για πάντα.
Θα δοκιμάσω λοιπόν μαζί σου, με άλλους όρους. Θα σου πω για πρώτη μου φορά πως τίποτα δεν χρειάζομαι πια απο σένα. Πως τίποτα δεν υπάρχει που μπορείς να μου χαρίσεις. Ποιά αγάπη, ποιόν έρωτα; Θα χτυπήσω στο φιλότιμο σου που ξέρω πως είναι η κρυφή σου χάρη. Επιτέλους θα σε εκδικηθώ και θα πάρω μια για πάντα ότι απο πάντα μου άξιζε να έχω. Όλη την καρδιά σου και όχι κάποια απο τα πολλά κατακερματισμένα κομμάτια της....
Απόσπασμα απο το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Οι φτέρες και οι ψυχές"
Νεράιδες που έπλεκαν υφαντά εψές το βράδυ μόνες
ήταν οι ίδιες που με καταράστηκαν στης πάχνης
με άγγιγμα σύγκρυο να με πιάνει
οι μούσες που ανταμώσαμε εψές μετά το δείλι
ήταν οι ίδιες που αρτηρά προσφέραν μουσικότης
στα βήματα ενός μικρού θεού εραστή της νιότης
Οι Νηρηίδες πέσανε απ τις νεφέλες κάτω
εκεί που οι άραβες χορό είχαν στήσει μέρες
και σφαίρες εμοιράζανε σε κόρες πονεμένες
από την θλίψη γιατρειά, δίχως να έχουνε βρει
δροσοσταγόνες πέσανε κι σπάσανε με κρότο πάνω στο γέρο φοίνικα
σαν άσπρα άδεια κουφάρια που ήταν γεμάτα από κακό μίσος και περιφρόνια
Οι παλαιστίνιες μάνες στο Ισραήλ αντίκρυ
από όνειρα κρυστάλλινα χωρίς ντροπή φανήκαν,
να κλαιν να σπαράζουνε και να μοιρολογούνε
πως έτσι εγεννήθηκαν, δεν μάθαν να υπακούνε
οι εβραίες οι αμαρτωλές χρονιά κατατρεγμένες
απ της θρησκείας το σπαθί παραλογούν τσεκούρι
χύνουν με κάθε οργασμό την μητρική τους φλόγα
στα στήθη ζωγραφίζοντας μια θεϊκιά εικόνα
οι μαύρες του Μισισίπι με τα άσπρα άρρωστα δόντια,
με την μιζέρια αγκαλιά δίχως την λάσπη χώρια
χτίζουν περήφανους ναούς και στους θεούς φωνάζουν
πως αδικίες γίνονται, πως τα παιδιά πονάνε
πονάν για το χρώμα τους πονάν για τον θεό τους
που είναι μαύρος κι άραβας,που είναι θηλυκός
Νεράιδες μαύρες κι εβραίες, μούσες και Νηρηίδες
δροσοσταγόνες του ουρανού, άξιες παλαιστίνιες
πάρτε σαπούνι και σκοινί, κρεμάστε την τιμή σας
απαγχονίστηκε εψές ο μαύρος άγγελος σας
το μόνο που σας έμεινε είναι το άρωμα σας
Μετά απο πολύκαιρη απουσία στο blog, αφορμή η επιθυμία ενός καλού φίλου και ομοϊδεάτη, ένα σεμινάριο καθώς και ένα τραγούδι του Θανάση που αγαπώ και κουβαλώ μέσα μου δίχως προφανή λόγο .
" Μαζί με την Μαρίκα, τον Δούσια τον Κωστή..."
Πρόκειται για την διάσημη τραγουδίστρια Μαρίκα Παπαγκίκα που
ηχογράφησε όπως και ο Δούσιας στην Αμερική πολλά Ρεμπετοσμυρνέικα
τραγούδια.
Πρόκειται για τον Κώστα Δούσια ή Δούσα ή Γκούσα, ρεμπέτης που
την δεκαετία του 30 συμμετείχε στις πρώτες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων
τραγουδιών στην Αμερική ηχογραφώντας μεταξύ των ετών 1930-1937 18
παραδοσιακά κυρίως τραγούδια στην αμερικάνικη Columbia, παίζοντας
κιθάρα και τραγουδώντας ο ίδιος.
Το τραγούδι αναφέρεται στους Μαρίκα Παπαγκίκα,Τέτο
Δημητριάδη(Κ.Κωστής),Κώστα Δούσια και στον αξεπέραστο κιθαρίστα (που
υποκλίθηκε ακόμα και ο Σεγκόβια,ο πατριάρχης της κιθάρας...) Γιώργο
Κατσαρό.
Όλοι τους μετανάστες στην Αμερική.
(Πηγή www.youtube.com)
Λίγα λόγια για την ιστορία του ρεμπέτικου στην Αμερική
Το 1896 γίνεται στη Νέα Υόρκη η πρώτη ηχογράφηση(εταιρεία BERLINER) με ελληνικά λόγια, από τον Μιχάλη Αραχτιντζή. Την ίδια εποχή ηχογραφούνται τουλάχιστον άλλοι 3 δίσκοι με ελληνικά λόγια. Αν εξαιρέσουμε αυτή την ηχογράφηση καθώς και μερικές άλλες από την Ελληνική Βασιλική Ορχήστρα (Ν. Υόρκη 1907 και 1911), η δισκογραφία στις Η.Π.Α. αρχίζει το 1911. Τα τραγούδια που ηχογραφούνται καλύπτουν όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής. Οι αμερικάνικες εταιρείες δίσκων COLUMBIA και R.C.A. Victor καλύπτουν την περίοδο αυτή (1896-1942) σχεδόν όλο το ελληνικό ρεπερτόριο. Από το 1919, αρχίζει η εμφάνιση ελληνικών δισκογραφικών εταιρειών. Η πρώτη τέτοια εταιρεία είναι η PANHELLENION RECORD COMPANY που ιδρύεται τον Φεβρουάριο του 1919 από την κυρία Κούλα, τον Γιάννη Κυριακάτη κ.α. Το 1924 ιδρύεται η GREEK RECORD COMPANY από τον Γεώργιο Γκρέτσι και τους αδελφούς Στάμου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 ο Χαρίλαος Κρητικός ιδρύει την PHAROS. Άλλες εταιρείες είναι: CONSTANINOPLE RECORD COMPANY, ACROPOLIS, ELECTROPHONE, OLYMPUS HELLAS RECORDS κ.α.
Από τους καλλιτέχνες που ηχογράφησαν αναφέρουμε ενδεικτικά τους: Παύλος Αρμάνδος (1911), Γεώργιος Χέλμης (1911), Μάριος Λυμπερόπουλος(1912). Το 1916 εμφανίζεται στην δισκογραφία η κυρία Κούλα. Το 1918 η Μαρίκα Παπαγκίκα και ο Αχιλλέας Πούλος. Το 1919 ο Γιώργος Κατσαρός. Το 1920 η Αμαλία Βάκα και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Το 1921 ο Σωτήρης Στασινόπουλος. Πρέπει να επισημανθεί πως αρκετοί καλλιτέχνες δεν είχαν την ανάλογη παρουσία στην δισκογραφία, επειδή τότε ο καλλιτέχνης πληρωνόταν εφ΄ άπαξ και η αμοιβή ήταν μικρή. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι :Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Δούσας (Δούσιας), Γιαννάκης Ιωαννίδης, Σταύρος Καλούμενος, Μανώλης Καραπιπέρης, Ιωάννης Χαλικιάς κ.α.
Στη διάρκεια του μεσοπολέμου ηχογραφούνται τραγούδια από Έλληνες μουσικούς που ταξιδεύουν στις Η.Π.Α. ευκαιριακά για κάποια περιοδεία. Το φαινόμενο αυτό θα λάβει τεράστιες διαστάσεις από το 1950.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί από τους καλλιτέχνες της πρώτης γενιάς των Ελλήνων μεταναστών πεθαίνουν ή περνούν στο περιθώριο. Συνεχίζουν να υπάρχουν δισκογραφικά οι : Γιώργος Κατσαρός, Αγγελική Καραγιάννη, Χαρίλαος Πιπεράκης, Μαϊκ Πατρινός, Τέτος Δημητριάδης, Αμαλία Βάκα κ.α. Από τους παλιούς εμφανίζονται στην δισκογραφία, οι: Βιργινία Μαγκίδου, Μάρκος Μέλκον, Βικτωρία Χαζάν,Ι. Δεγαϊτας, Αξιώτης Κεχαγιάς κ.α.
Από τις αρχές του 1950 αρχίζει με μεγάλη ένταση το ρεύμα των περιοδειών Ελλήνων τραγουδιστών, συνθετών και στιχουργών από την Ελλάδα. Αυτό το γεγονός αναζωογονεί την ελληνική δισκογραφία της Αμερικής. Πολλοί από αυτούς εγκαθίστανται μόνιμα στην Αμερική. Στην δισκογραφία αυτής της περιόδου εμφανίζονται και νεώτερα πρόσωπα, πιθανότατα γεννημένα από Έλληνες της Αμερικής: Ελένη Μπρατσέρη, Όλγα Καββαδία, Τ. Πηγόπουλος, Ιωάννα Μακρή, Θεόδωρος Καβουράκης, Αγγελική Παλλαγούδη, Νίκος Πουρπουράκης κ.α. Πρέπει να αναφερθεί πως την δισκογραφία αυτής της περιόδου την καλύπτουν μικρές εταιρείες που ιδρύουν συνήθως Έλληνες. Περίπου 20 τέτοιες εταιρείες έχουν εντοπιστεί. Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός πως στην δισκογραφία συνεχίζει να υπάρχει η μικρασιάτικη ορχήστρα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους δημιουργούς (συνθέτες και στιχουργούς) της διασποράς όπως: Δημοσθένης Ζάττας, Λουκιανός Καββαδίας, Ορφέας Καραβίας, Νίκος Ρουμπάνης, Κώστας Γκαδίνης, Γιώργος Κατσαρός κ.α. Στις Η.Π.Α. από το 1910 – 1940 ηχογραφήθηκαν περίπου 2000 δίσκοι με ρεμπέτικα τραγούδια.
