Αυτό που η αγάπη κάμει...

 Το ψιθυρίζω εδώ και μήνες, το γραντζουνάω τελευταία και το μόνο που ξέρω είναι πως με μαγεύει σε αυτή την απλή του μορφή-ηχογράφηση απο τον δημιουργό του. Και έτσι, καθώς φαίνεται που έλεγε και η ξεχασμένη αρχόντισσα γιαγιά μου, μου θυμίζει μαγικές στιγμές με τους παλιούς μου φίλους μουσικούς, τον Στράτο, τον Κώστα, που παίζαμε κιθάρες και αφήναμε ορθάνοιχτες τις καρδιές μας. Και ό,τι μπεί. Και ό,τι είναι να αιστανθεί ο καθένας. 
 Αλλά και στιγμές μοναξιάς και γέννησης νέων τραγουδιών με το mini disc να καταγράφει και την κονσόλα αργότερα που δεν μάθαμε καλά ποτέ. Δύσκολοι τοκετοί, όχι πάντα φυσιολογικοί. Άλλοτε κλάμα, άλλοτε κρυφά γέλια και χαρές, άλλοτε μόνο συγκίνηση και επαφή. Καλά χρόνια με αγάπη που χάθηκαν πια ανεπιστρεπτί...

Αυτό που η αγάπη κάμει, δεν το μπορεί καμία δύναμη στη γη, είναι πολύ δυνατό και πολύτιμο κι ας κρατάει συνήθως τόσο λίγο.